vairAgya SatakaM - वैराग्य शतकं - 11 – 20

 

vairAgya SatakaM - वैराग्य शतकं - 11 – 20

 

SlOka 11

ASA nAma nadI manOrathajalA tRshNAtarangAkulA

rAgagrAhavatI vitarkavihagA dhairyadrumadhvaMsinI |

mOhAvartasudustarAtigahanA prOttungacintAtaTI

tasyAH pAragatA viSuddhamanasO nandanti yOgISvarAH || 11 ||

 

ASA nAma nadI manOratha-jalA tRshNA-taranga-AkulA

rAga-grAhavatI vitarka-vihagA dhairya-druma-dhvaMsinI |

mOha-Avarta-sudustara-ati-gahanA prOttunga-cintA-taTI

tasyAH pAra-gatA viSuddha-manasO nandanti yOgi-ISvarAH || 11 ||

 

आशा नाम नदी मनोरथजला तृष्णातरङ्गाकुला

रागग्राहवती वितर्कविहगा धैर्यद्रुमध्वंसिनी ।

मोहावर्तसुदुस्तरातिगहना प्रोत्तुङ्गचिन्तातटी

तस्याः पारगता विशुद्धमनसो नन्दन्ति योगीश्वराः ।। 11 ।।

 

आशा नाम नदी मनोरथ-जला तृष्णा-तरङ्ग-आकुला

राग-ग्राहवती वितर्क-विहगा धैर्य-द्रुम-ध्वंसिनी ।

मोह-आवर्त-सुदुस्तर-अति-गहना प्रोत्तुङ्ग-चिन्ता-तटी

तस्याः पार-गता विशुद्ध-मनसो नन्दन्ति योगि-ईश्वराः ।। 11 ।।

 

Desire is, indeed, a river, with the objects of desire for its water, agitated by the waves in the form of hankerings, having for sharks the passions, and for birds the misgivings (of the heart), destroying the tree of fortitude, difficult to cross on account of eddies in the form of infatuation, very deep and having anxiety for its steep (lit. high) banks; the great ascetics of pure heart, who have crossed it (the river), enjoy felicity.

 

நம்பிக்கையெனும் ஆற்றினிலே, கற்பனைகளெனும் நீர் பாயும். அதனில், வேட்கைகளெனும் பேரலைகள் எழுந்திடும். பற்றெனும் சுறா மீன்கள் ஆங்கே இரை தேடி நிற்கும். ஐயமெனும் பறவைகள் வானிலே சூழ்ந்திருக்கும். உள்ளத் துணிவெனும் மரத்தினையும் வீழ்த்திச் செல்லும் அதன் நீரோட்டம். மதி மயக்கமெனும், கடக்க இயலா, ஆழப் பெருஞ்சுழல்கள் அதன் நடுவினிலே. பெருங் கவலையெனும் செங்குத்துக் கரைகள் இரு மருங்கிலும். இத்தகைய பேராற்றினைக் கடந்து, அக்கரை சென்ற, தூய உள்ளம் படைத்த, பெரும் யோகியரே களித்திருப்பர்.  

 

SlOka 12

na saMsArOtpannaM caritamanupaSyAmi kuSalaM

vipAkaH puNyAnAM janayati bhayaM mE vimRSataH |

mahadbhiH puNyaughaiSciraparigRhItA hi vishayA

mahAntO jAyantE vyasanamiva dAtuM vishayiNAm || 12 ||

 

parigRhItAM hi – parigRhItASca

 

na saMsAra-utpannaM caritam-anupaSyAmi kuSalaM

vipAkaH puNyAnAM janayati bhayaM mE vimRSataH |

mahadbhiH puNya-aughaiH-cira-parigRhItA hi vishayA

mahAntO jAyantE vyasanam-iva dAtuM vishayiNAm || 12 ||

 

न संसारोत्पन्नं चरितमनुपश्यामि कुशलं

विपाकः पुण्यानां जनयति भयं मे विमृशतः ।

महद्भिः पुण्यौघैश्चिरपरिगृहीता हि विषया

महान्तो जायन्ते व्यसनमिव दातुं विषयिणाम् ।। 12 ।।

 

परिगृहीतां हि - परिगृहीताश्च

 

न संसार-उत्पन्नं चरितम्-अनुपश्यामि कुशलं

विपाकः पुण्यानां जनयति भयं मे विमृशतः ।

महद्भिः पुण्य-औघैः-चिर-परिगृहीता हि विषया

महान्तो जायन्ते व्यसनम्-इव दातुं विषयिणाम् ।। 12 ।।

 

I do not expect the course of life in this world to turn out happy; the result of meritorious deeds inspires me with fear as I contemplate it; for, enjoyments, long experienced in return for accumulated stores of merit, assume mighty proportions to make the enjoyer miserable, as it were.

 

உலக வாழக்கை நடைமுறைகளினால் நலன் கிடைக்குமென நான் கருதவில்லை. சிந்தித்துப் பார்த்தால், சேர்த்து வைக்கும் புண்ணியங்கள் எனக்கு அச்சத்தையே தருகின்றன. ஏனெனில், புண்ணியங்கள் சேரச் சேர, இச்சைகள் பெருகி, பல காலம் புலன் நுகர்ச்சிகளில் ஈடுபட்டோர், மிக்குத் துயரமே அடைகின்றனர்.

 

உலக வாழ்க்கை – பிறப்பு, இறப்பெனும் தீராத சமுசாரச் சுழற்சி.  

உலக வாழ்க்கை நடைமுறைகள் – பயனை எதிர்நோக்கி நாம் செய்யும் கருமங்கள். அதனால் புண்ணியங்கள் சேர்கின்றன. அந்தப் புண்ணியங்கள், மேலும் மேலும் இச்சைகளைத் தோற்றுவிக்கின்றன. நாம் பயன் கருதாது இயற்றும் செயல்கள் மட்டுமே, நம்மை சமுசாரச் சுழற்சியினின்றும் விடுவித்து, வீட்டினைச் சேர்க்கும்.

 

SlOka 13

avaSyaM yAtAraScirataramushitvApi vishayA

viyOgE kO bhEdastyajati na janO yatsvayamamUn |

vrajantaH svAtantryAdatulaparitApAya manasaH

svayaM tyaktA hyEtE SamasukhamanantaM vidadhati || 13 ||

 

avaSyaM yAtAraH-cirataram-ushitvA-api vishayA

viyOgE kO bhEdaH-tyajati na janO yat-svayam-amUn |

vrajantaH svAtantryAt-atula-paritApAya manasaH

svayaM tyaktA hi-EtE Sama-sukham-anantaM vidadhati || 13 ||

 

अवश्यं यातारश्चिरतरमुषित्वापि विषया

वियोगे को भेदस्त्यजति न जनो यत्स्वयममून् ।

व्रजन्तः स्वातन्त्र्यादतुलपरितापाय मनसः

स्वयं त्यक्ता ह्येते शमसुखमनन्तं विदधति ।। 13 ।।

 

अवश्यं यातारः-चिरतरम्-उषित्वा-अपि विषया

वियोगे को भेदः-त्यजति न जनो यत्-स्वयम्-अमून् ।

व्रजन्तः स्वातन्त्र्यात्-अतुल-परितापाय मनसः

स्वयं त्यक्ता हि-एते शम-सुखम्-अनन्तं विदधति ।। 13 ।।

 

Even after remaining with one for a long time pleasures must needs vanish. What more is there in pleasures tearing themselves off from one, that one does not of one’s own accord relinquish them? When vanishing of their own accord, they end in keen anguish for the mind; but when relinquished by one’s own will, they produce infinite happiness proceeding from tranquility.

 

புலன் நுகர்ச்சிகள், நீண்ட நாட்கள் நம்மோடிருந்தாலும், என்றாவது ஓர் நாள் அவை நம்மை விட்டகலும். எனவே, அவற்றினை நாமே விட்டுவிடுவதனால் என்ன குறையென, மக்கள் அவற்றை விடுவதில்லை? அவை தானாக நம்மை விட்டுச்சென்றால், மனத்தில் பெருந் துயரினை உண்டாக்குகின்றது. ஆயின், அவற்றை நாமே விட்டுவிட்டால், மனவமைதியெனும் அளவிலா ஆனந்தம் அடையலாம்.

 

தானாக நம்மை விட்டுச் சென்றால் – நீண்ட கால புலன் நுகர்ச்சிகளினால், உடலுறுப்புக்கள் வலிமை குன்றி, இன்பம் துய்க்க முடியாமற் போவதனால், மன உழற்சிதான் மிஞ்சும். இந்த நிலையில், எஞ்சி நிற்கும் வேட்கையினை வாசனைகளென்பர். மீண்டும் மீண்டும் பிறவிகள் எடுப்பது இந்த வேட்கையின் விளைவே. புலனடக்கத்தினை நாமே மேற்கொண்டு, முத்திக்கு வித்திடலாம் என்பது இச்செய்யுளின் கருத்து.

 

SlOka 14

brahmajnAnavivEkanirmaladhiyaH kurvantyahO dushkaraM

yanmuncantyupabhOgabhAnjyapi dhanAnyEkAntatO niHspRhaH |

na prAptAni purA na samprati na ca prAptau dRDhapratyayA

vAnchAmAtraparigrahANyapi paraM tyaktuM na SaktA vayam || 14 ||

 

na prAptAni – samprAptAnna; dRDhapratyayO – dRDhapratyayAn

SaktO – SaktA

 

brahma-jnAna-vivEka-nirmala-dhiyaH kurvanti-ahO dushkaraM

yat-muncanti-upabhOgabhAnji-api dhanAni-EkAntatO niHspRhaH |

na prAptAni purA na samprati na ca prAptau dRDha-pratyayA

vAnchA-mAtra-parigrahANi-api paraM tyaktuM na SaktA vayam || 14 ||

 

ब्रह्मज्ञानविवेकनिर्मलधियः कुर्वन्त्यहो दुष्करं

यन्मुञ्चन्त्युपभोगभाञ्ज्यपि धनान्येकान्ततो निःस्पृहः ।

न प्राप्तानि पुरा न सम्प्रति न च प्राप्तौ दृढप्रत्यया

वाञ्छामात्रपरिग्रहाण्यपि परं त्यक्तुं न शक्ता वयम् ।। 14 ।।

 

न प्राप्तानि - सम्प्राप्तान्न; दृढप्रत्ययो - दृढप्रत्ययान्

शक्तो - शक्ता

 

ब्रह्म-ज्ञान-विवेक-निर्मल-धियः कुर्वन्ति-अहो दुष्करं

यत्-मुञ्चन्ति-उपभोगभाञ्जि-अपि धनानि-एकान्ततो निःस्पृहः ।

न प्राप्तानि पुरा न सम्प्रति न च प्राप्तौ दृढ-प्रत्यया

वाञ्छा-मात्र-परिग्रहाणि-अपि परं त्यक्तुं न शक्ता वयम् ।। 14 ।।

 

Those, who, by the knowledge of Brahman, have acquired discrimination and possess a refined intellect, do what is hard to do, in that they renounce riches even such as contribute to pleasures, being absolutely unselfish: (these) were neither obtained before, nor are they now; nor is there any certainty (lit. firm belief,) as to their attainment; and still we are not able to renounce them, although their possession (lit. desire) is only a matter of imagination.

ஆகா! பரம்பொருளின் ஞானத்தினால், பகுத்தறிவு பெற்ற தூய அறிவாளிகள், செயற்கரியதைச் செய்கின்றினர். அதாவது, ஆசைகள் அற்றவராகி, தமக்கு இன்பங்கள் அளித்திடும் (ஏற்கெனவே உள்ள) செல்வத்தினையும் முற்றிலும் துறக்கின்றனர். ஆனால், நாமோ, முன்னம் அடையப் பெறாத, இப்போது இல்லாத, இனி பெரு முயற்சியினாலும் அடைய முடியாத, வெறும் கற்பனையில் மட்டுமே இருக்கும் ஆசைகளைக் கூட துறக்க இயலோம். 

பகுத்தறிவு – நித்தியம், அநித்தியம் (மெய், பொய்) என்னவென்றறியும் விவேகம்.

 

SlOka 15

dhanyAnAM girikandarE nivasatAM jyOtiH paraM dhyAyatAm-

AnandASrujalaM pibanti SakunA niHSankamankESayAH |

asmAkaM tu manOrathOparacitaprAsAdavApItaTa-

krIDAkAnanakElikautukajushAmAyuH parikshIyatE || 15 ||

 

girikandarE nivasatAM - girikandarEshu vasatAM

AnandASrujalaM – AnandASrukaNAn

parikshIyatE – paraM kshIyatE

 

dhanyAnAM giri-kandarE nivasatAM jyOtiH paraM dhyAyatAm-

Ananda-aSru-jalaM pibanti SakunA niHSankam-ankESayAH |

asmAkaM tu manOratha-uparacita-prAsAda-vApI-taTa-

krIDA-kAnana-kEli-kautuka-jushAm-AyuH parikshIyatE || 15 ||

 

धन्यानां गिरिकन्दरे निवसतां ज्योतिः परं ध्यायताम्-

आनन्दाश्रुजलं पिबन्ति शकुना निःशङ्कमङ्केशयाः ।

अस्माकं तु मनोरथोपरचितप्रासादवापीतट-

क्रीडाकाननकेलिकौतुकजुषामायुः परिक्षीयते ।। 15 ।।

 

गिरिकन्दरे निवसतां - गिरिकन्दरेषु वसतां

आनन्दाश्रुजलं - आनन्दाश्रुकणान्

परिक्षीयते - परं क्षीयते

 

धन्यानां गिरि-कन्दरे निवसतां ज्योतिः परं ध्यायताम्-

आनन्द-अश्रु-जलं पिबन्ति शकुना निःशङ्कम्-अङ्केशयाः ।

अस्माकं तु मनोरथ-उपरचित-प्रासाद-वापी-तट-

क्रीडा-कानन-केलि-कौतुक-जुषाम्-आयुः परिक्षीयते ।। 15 ।।

 

Of the blessed persons who dwell in the caves of mountains and contemplate the Supreme Light, birds drink the tears of delight, fearlessly resting on their laps: our life on the other hand, is being wasted, (as) we enjoy the delight of sports in the pleasure gardens adjoining the walls of mansions reared up by our imagination.

 

மலை குகைகளில் வசித்துக்கொண்டு, பரஞ்சோதியினை தியானம் செய்வோர், பேறு பெற்றோர். அவர்தம் மடியினில், பறவைகள், சிறிதும் அச்சமின்றி அமர்ந்து, அவர்களின் ஆனந்தக் கண்ணீரினை அருந்தும். ஆனால், நாமோ, வெறும் கற்பனையில் மட்டுமே நிறுவிய, மாளிகைகளிலும், நதிக்கரையிலும், மலர்த் தோட்டங்களிலும் களித்துக் கொண்டு, ஆயுளைக் கடிதில் வீணாக்கினோம்.

 

பரஞ்சோதி – சோதி வடிவமெனப்படும் பரம்பொருள்.

 

SlOka 16

bhikshASanaM tadapi nIrasamEkavAraM

SayyA ca bhUH parijanO nijadEhamAtram |

vastraM sujIrNaSatakhaNDamayI ca kanthA

hA hA tathApi vishayAnna jahAti cEtaH || 16 ||

 

sujIrNa – viSIrNa

vishayAnna jahAti cEtaH – vishayA na parityajanti

 

bhikshA-aSanaM tat-api nIrasam-Eka-vAraM

SayyA ca bhUH parijanO nija-dEha-mAtram |

vastraM sujIrNa-Sata-khaNDamayI ca kanthA

hA hA tathA-api vishayAn-na jahAti cEtaH || 16 ||

 

भिक्षाशनं तदपि नीरसमेकवारं

शय्या च भूः परिजनो निजदेहमात्रम् ।

वस्त्रं सुजीर्णशतखण्डमयी च कन्था

हा हा तथापि विषयान्न जहाति चेतः ।। 16 ।।

 

सुजीर्ण - विशीर्ण

विषयान्न जहाति चेतः - विषया न परित्यजन्ति

 

भिक्षा-अशनं तत्-अपि नीरसम्-एक-वारं

शय्या च भूः परिजनो निज-देह-मात्रम् ।

वस्त्रं सुजीर्ण-शत-खण्डमयी च कन्था

हा हा तथा-अपि विषयान्-न जहाति चेतः ।। 16 ।।

 

Alas! the mind does not give up (its longing) for carnal pleasures even when one has to eat food obtained by begging, and that too unsubstantial and once (only in a day); when one has the earth for a couch, and only one’s self for an attendant, and when one’s raiment is a wallet of a hundred threadbare rags (stitched together).

 

பிச்சைதான் உணவு, அதுவும் சுவையற்றது, நாளைக்கு ஒரு முறை மட்டுமே. படுக்கை தரையே. உற்றார், தனதுடல் மட்டுமே. ஆடையோ, நைந்த, நூறு கிழிசல் கந்தை. ஆயினும், இச்சைகள் விடாதே, அய்யகோ!

 

உற்றார் – சேவை செய்வதற்கு

 

SlOka 17

stanau mAMsagranthI kanakakalaSAvityupamitau

mukhaM SlEshmAgAraM tadapi ca SaSAnkEna tulitam |

sravanmUtraklinnaM karivaraSiraHspardhI jaghanam-

ahO nindyaM rUpaM kavijanaviSEshairguru kRtam || 17 ||

 

ahO nindyaM – muhurnindyaM

 

stanau mAMsa-granthI kanaka-kalaSau-iti-upamitau

mukhaM SlEshma-agAraM tat-api ca SaSAnkEna tulitam |

sravan-mUtra-klinnaM kari-vara-SiraH-spardhI jaghanam-

ahO nindyaM rUpaM kavi-jana-viSEshaiH-guru kRtam || 17 ||

 

स्तनौ मांसग्रन्थी कनककलशावित्युपमितौ

मुखं श्लेष्मागारं तदपि च शशाङ्केन तुलितम् ।

स्रवन्मूत्रक्लिन्नं करिवरशिरःस्पर्धी जघनम्-

अहो निन्द्यं रूपं कविजनविशेषैर्गुरु कृतम् ।। 17 ।।

 

अहो निन्द्यं - मुहुर्निन्द्यं

 

स्तनौ मांस-ग्रन्थी कनक-कलशौ-इति-उपमितौ

मुखं श्लेष्म-अगारं तत्-अपि च शशाङ्केन तुलितम् ।

स्रवन्-मूत्र-क्लिन्नं करि-वर-शिरः-स्पर्धी जघनम्-

अहो निन्द्यं रूपं कवि-जन-विशेषैः-गुरु कृतम् ।। 17 ।।

 

The breasts which are fleshy protuberances are compared to golden jars; the mouth which is the receptacle of phlegm is likened to the moon; the hips ------(are described as) rivalling the head of an elephant king. Mark how the despicable form (of a woman) has been heightened (cried up) by a certain class of poets.

 

ஊன் திரட்சியெனும் மார்பகங்களை, பொற்கலசத்தின் உவமை கூறினர். எச்சில், கோழை வழியும் முகத்தினை, மதியினுக்கு நிகரென்றனர். சிறுநீர் கழியும் இடையகத்தினை, உயர் களிற்றுக் கும்பமென்றனர். ஐயகோ! இகழ்வான உருவத்தினை, தலைசிறந்த கவிஞர்களும், உயர்த்தினரே.  

 

SlOka 18

EkO rAgishu rAjatE priyatamAdEhArdhahArI harO

nIrAgEshu janO vimuktalalanAsangO na yasmAtparaH |

durvArasmarabANapannagavishavyAviddhamugdhO janaH

SEshaH kAmaviDambitAnna vishayAnbhOktuM na mOktum kshamaH || 18 ||

 

EkO rAgishu rAjatE priyatamA-dEha-ardha-hArI harO

nIrAgEshu janO vimukta-lalanA-sangO na yasmAt-paraH |

durvAra-smara-bANa-pannaga-visha-vyAviddha-mugdhO janaH

SEshaH kAma-viDambitAn-na vishayAn-bhOktuM na mOktum kshamaH || 18 ||

 

एको रागिषु राजते प्रियतमादेहार्धहारी हरो

नीरागेषु जनो विमुक्तललनासङ्गो न यस्मात्परः ।

दुर्वारस्मरबाणपन्नगविषव्याविद्धमुग्धो जनः

शेषः कामविडम्बितान्न विषयान्भोक्तुं न मोक्तुम् क्षमः ।। 18 ।।

 

एको रागिषु राजते प्रियतमा-देह-अर्ध-हारी हरो

नीरागेषु जनो विमुक्त-ललना-सङ्गो न यस्मात्-परः ।

दुर्वार-स्मर-बाण-पन्नग-विष-व्याविद्ध-मुग्धो जनः

शेषः काम-विडम्बितान्-न विषयान्-भोक्तुं न मोक्तुम् क्षमः ।। 18 ।।

 

Among passionate persons stands conspicuous Siva alone, who took for himself half the body of his beloved, (and yet) to whom there is none superior among passion-renouncing men, as one who has given up his attachment to women; the rest of the people, smitten with the poison of the cobra-like and irresistible shafts of love, and therefore maddened, are able neither to enjoy nor to reject pleasures, which are rendered (mere) objects of mockery by the God of Love.

 

மாதினுக்கு ஓர் பாகத்தினை அளித்த அரன், ஆசைகளுடைத்தோரில், தனித்துத் திகழ்கின்றார். பெண் தொடர்பறுத்த, பற்றற்றோரிலும், அவரை மிகுந்தவர் யாருமில்லை. ஆனால், (காம) மயக்கமுற்ற மற்ற மனிதர்களோ, தடுக்க இயலாத, காமனின் நச்சரவு அம்புகளினால் துளைக்கப்பட்டு, புலன் இச்சைகளைத் துய்க்கவியலார், துறக்கவும் இயலார்.

 

ஆசைகளுடைத்தோரில் – பற்றற்றோரில் – மாதினுக்கோர் பாகம் அளித்ததினால், அவர் ஆசையுடைத்தோரிலும், காமனை எரித்ததனால், பற்றறுத்தோரிலும் எண்ணப்படுவார். அதாவது இல்லறத்திலும், துறவறத்தினைக் கடைப்பிடிக்க இயலும் என்பதை அவர் உணர்த்துகின்றார். 

உலக மக்கள், காமனின் அம்புகளால் துளைக்கப்பட்டு, புலன் நுகர்ச்சிகளில் ஈடுபடுவதனால், உடல் தளர்ந்தனர். துய்க்க இயலாத அந்த நிலையிலும், அவற்றினை வலியத் துறக்க இயலாது, வேட்கைகளினால் உந்தப்பட்டு, பிறவிதோறும் உழல்கின்றனர் என்பது கருத்து,  

 

SlOka 19

ajAnanmAhAtmyaM patatu SalabhO dIpadahanE

sa mInO(a)pyajnAnAdbaDiSayutamaSnAtu piSitam |

vijAnantO(a)pyEtE vayamiha vipajjAlajaTilAn-

na muncAmaH kAmAnahaha gahanO mOhamahimA || 19 ||

 

ajAnanmAhAtmyaM – ajAnandAhAtmyaM

SalabhO dIpadahanE – SalabhastIvradahanE

 

ajAnan-mAhAtmyaM patatu SalabhO dIpa-dahanE

sa mInaH-api-ajnAnAt-baDiSa-yutam-aSnAtu piSitam |

vijAnantaH-api-EtE vayam-iha vipat-jAla-jaTilAn-

na muncAmaH kAmAn-ahaha gahanO mOha-mahimA || 19 ||

 

अजानन्माहात्म्यं पततु शलभो दीपदहने

स मीनोऽप्यज्ञानाद्बडिशयुतमश्नातु पिशितम् ।

विजानन्तोऽप्येते वयमिह विपज्जालजटिलान्-

न मुञ्चामः कामानहह गहनो मोहमहिमा ।। 19 ।।

 

अजानन्माहात्म्यं - अजानन्दाहात्म्यं

शलभो दीपदहने - शलभस्तीव्रदहने

 

अजानन्-माहात्म्यं पततु शलभो दीप-दहने

स मीनः-अपि-अज्ञानात्-बडिश-युतम्-अश्नातु पिशितम् ।

विजानन्तः-अपि-एते वयम्-इह विपत्-जाल-जटिलान्-

न मुञ्चामः कामान्-अहह गहनो मोह-महिमा ।। 19 ।।

 

Let a moth fall upon the flame of a lamp not knowing its power; let the fish through ignorance bite the baited flesh; but even we that know better do not give up sensual objects which are complicated with a net of difficulties. Alas! how mysterious is the influence of infatuation!

 

விட்டில் பூச்சி, நெருப்பின் தன்மையறியாது, விளக்கின் கொழுந்தினில் விழும். மீன், தூண்டில்முள் இரையென்றறியாது, அதனை உண்ணும்.  ஆனால் இங்கு நாமோ, இச்சைகள், மிக்கு சிக்கலும், ஆபத்தும் நிறைந்ததென்றறிந்தும், அவற்றினின்று விடுபட மாட்டோம். அய்யகோ! மோகத்தின் மகிமை மிக்கு வலியதே

 

மோகம் – மருள்

 

SlOka 20

tRshA SushyatyAsyE pibati salilaM svAdu surabhi

kshudhArtaH saJSAlIn kavalayati SAkAdivalitAn |

pradIptE rAgAgnau sudRDhataramASlishyati vadhUM

pratIkArO vyAdhEH sukhamiti viparyasyati janaH || 20 ||

 

svAdu surabhi – SItamadhuraM ; saJSAlin – SAlyannaM

SAkAdivAlitAn – mAMsAdikalitam ; rAgAgnau – kAmAgnau

ASlishyati – Alingati ; pratIkArO – pratIkAraM

 

tRshA Sushyati-AsyE pibati salilaM svAdu surabhi

kshudhA-ArtaH saJSAlIn kavalayati SAkAdi-valitAn |

pradIptE rAga-agnau sudRDhataram-ASlishyati vadhUM

pratIkArO vyAdhEH sukham-iti viparyasyati janaH || 20 ||

 

तृषा शुष्यत्यास्ये पिबति सलिलं स्वादु सुरभि

क्षुधार्तः सञ्शालीन् कवलयति शाकादिवलितान् ।

प्रदीप्ते रागाग्नौ सुदृढतरमाश्लिष्यति वधूं

प्रतीकारो व्याधेः सुखमिति विपर्यस्यति जनः ।। 20 ।।

 

स्वादु सुरभि - शीतमधुरं ; सञ्शालिन् - शाल्यन्नं

शाकादिवालितान् - मांसादिकलितम् ; रागाग्नौ - कामाग्नौ

आश्लिष्यति - आलिङ्गति ; प्रतीकारो - प्रतीकारं

 

तृषा शुष्यति-आस्ये पिबति सलिलं स्वादु सुरभि

क्षुधा-आर्तः सञ्शालीन् कवलयति शाकादि-वलितान् ।

प्रदीप्ते राग-अग्नौ सुदृढतरम्-आश्लिष्यति वधूं

प्रतीकारो व्याधेः सुखम्-इति विपर्यस्यति जनः ।। 20 ।।

 

The removal of pain man wrongly considers as happiness itself – when the mouth is parched with thirst, he drinks sweet and fragrant water; when oppressed with hunger, he swallows rice mixed with vegetable and other condiments: and when the fire of love is kindled he clasps his wife closely.

வேட்கையினால் நா வறண்டால், மணக்கும் இனிய நீரருந்துகின்றான். பசியெடுத்தால், கறிக்கூட்டு கலந்த சோறு உண்கின்றான். காம நெருப்பெழுந்தால், மனைவியை இறுக்க அணைக்கின்றான். உடல் நோய்களைத் தணித்தல்தான் சுகமென மக்கள் முரண்பாடாக எண்ணுகின்றனர்.

 

சுகமென – உடல் நோய்கள் என்றும் தீராதவை. அவற்றை அவ்வப்போது தணித்தல் உண்மையான சுகமன்று. இந்நோய்களைத் துறத்தலே சுகமளிக்குமென்பது கருத்து.