vairAgya Satakam - वैराग्य शतकम् - श्लोक 21 - 30

 

vairAgya Satakam SlOka - वैराग्य शतकम् - श्लोक 21 - 30

 

tungaM vESma sutAH satAmabhimatAH saMkhyAtigAH saMpadaH

kalyANI dayitA vayaSca navamityajnAnamUDhO janaH |

matvA viSvamanaSvaraM niviSatE saMsArakArAgRhE

saMdRSya kshaNabhanguraM tadakhilaM dhanyastu saMnyasyati || 21 ||

 

tungaM vESma sutAH satAm-abhimatAH saMkhyA-atigAH saMpadaH

kalyANI dayitA vayaH-ca navam-iti-ajnAna-mUDhO janaH |

matvA viSvam-anaSvaraM niviSatE saMsAra-kArAgRhE

saMdRSya kshaNa-bhanguraM tat-akhilaM dhanyaH-tu saMnyasyati || 21 ||

 

तुङ्गं वेश्म सुताः सतामभिमताः संख्यातिगाः संपदः

कल्याणी दयिता वयश्च नवमित्यज्ञानमूढो जनः ।

मत्वा विश्वमनश्वरं निविशते संसारकारागृहे

संदृश्य क्षणभङ्गुरं तदखिलं धन्यस्तु संन्यस्यति ।। 21 ।।

 

तुङ्गं वेश्म सुताः सताम्-अभिमताः संख्या-अतिगाः संपदः

कल्याणी दयिता वयः-च नवम्-इति-अज्ञान-मूढो जनः ।

मत्वा विश्वम्-अनश्वरं निविशते संसार-कारागृहे

संदृश्य क्षण-भङ्गुरं तत्-अखिलं धन्यः-तु संन्यस्यति ।। 21 ।।

 

A tall mansion, children appreciated by good people, countless treasures, a caring wife and youthful age: seeing these, a man deluded by ignorance, considering the world permanent, enters the prison of worldly life. The blessed man, realizing that all these are momentary, renounces them.

 

உயர்ந்த மாளிகைகள், கற்றோரால் போற்றப்படும் மக்கள், அளவற்ற செல்வம், பண்பு, அன்பு, இளமை ஆகியவை கூடிய மனைவி - இவற்றைக் கண்டு, அறிவற்ற முட்டாள்கள், இவ்வுலகம் அழியாததெனக் கருதி, சமுசாரமெனும் சிறையில் புகுகின்றனர். ஆனால், பேறுடைத்தோரோ, இவை யாவற்றின் நிலையின்மையினைக் கண்டு, இவற்றைத் துறக்கின்றனர்.

 

dInA dInamukhaiH sadaiva SiSukairAkRshTajIrNAmbarA

krOSadbhiH kshudhitairnirannavidhurA dRSyA na cEdgEhinI |

yAcJAbhangabhayEna gadgadagalattruTyadvilInAksharaM

kO dEhIti vadEtsvadagdhajaTharasyArthE manasvI pumAn || 22 ||

 

dInA dIna-mukhaiH sadA-Eva SiSukaiH-AkRshTa-jIrNa-ambarA

krOSadbhiH kshudhitaiH-niranna-vidhurA dRSyA na cEd-gEhinI |

yAcJA-bhanga-bhayEna gadgada-galat-truTyad-vilIna-aksharaM

kO dEhi-iti vadEt-sva-dagdha-jaTharasya-arthE manasvI pumAn || 22 ||

 

दीना दीनमुखैः सदैव शिशुकैराकृष्टजीर्णाम्बरा

क्रोशद्भिः क्षुधितैर्निरन्नविधुरा दृश्या न चेद्गेहिनी ।

याच्ञाभङ्गभयेन गद्गदगलत्त्रुट्यद्विलीनाक्षरं

को देहीति वदेत्स्वदग्धजठरस्यार्थे मनस्वी पुमान् ।। 22 ।।

 

दीना दीन-मुखैः सदा-एव शिशुकैः-आकृष्ट-जीर्ण-अम्बरा

क्रोशद्भिः क्षुधितैः-निरन्न-विधुरा दृश्या न चेद्-गेहिनी ।

याच्ञा-भङ्ग-भयेन गद्गद-गलत्-त्रुट्यद्-विलीन-अक्षरं

को देहि-इति वदेत्-स्व-दग्ध-जठरस्य-अर्थे मनस्वी पुमान् ।। 22 ।।

 

If he did not see his poor wife, emaciated without food, with hungry, crying children with pitiable faces tugging at her worn-out garment, which self-respecting man would, for the sake of the accursed stomach, seek charity with words broken or partly swallowed in the throat, choking due to fear of rejection of his request.

 

உணவின்றி, பசியினால் துயருற்ற, நலிந்த முகத்தோடு கூடிய மனைவியையும், எவ்வமயமும் (பசியினால்) அழுதுகொண்டு, தாயின் கிழிந்த ஆடையைப் பிடித்திழுக்கும் குழந்தைகளையும் காணாவிட்டால், எந்த தன்மானமுள்ள மனிதன், கேட்டால் மறுத்துவிடுவார்களோ என்ற அச்சத்தினால், தழுதழுத்த குரலில், குழறிய சொற்களில், தனது எரியும் வயிற்றிற்காக, தாரீர் என்று கேட்பான்?

 

தன் வயிற்றுக்காக இல்லாவிடினும், பசியினால் வாடும் தனது மனைவி, மக்களைக் கண்ட தன்மானமுள்ள மனிதன், கேட்டால் மறுத்துவிடுவார்களோ என்ற அச்சத்தினையும் மீறி, இரப்பான் என்பது கருத்து.

 

abhimatamahAmAnagranthiprabhEdapaTIyasI

gurutaraguNagrAmAmbhOjasphuTOjjvalacandrikA |

vipulavilasallajjAvallIvidArakuThArikA

jaTharapiTharI dushpUrEyaM karOti viDambanam || 23 ||

 

vidArakuThArikA - vitAnakuThArikA

 

abhimata-mahA-mAna-granthi-prabhEda-paTIyasI

guru-tara-guNa-grAma-ambhOja-sphuTa-ujjvala-candrikA |

vipula-vilasat-lajjA-vallI-vidAra-kuThArikA

jaThara-piTharI dushpUrA-iyaM karOti viDambanam || 23 ||

 

अभिमतमहामानग्रन्थिप्रभेदपटीयसी

गुरुतरगुणग्रामाम्भोजस्फुटोज्ज्वलचन्द्रिका ।

विपुलविलसल्लज्जावल्लीविदारकुठारिका

जठरपिठरी दुष्पूरेयं करोति विडम्बनम् ।। 23 ।।

 

विदारकुठारिका - वितानकुठारिका

 

अभिमत-महा-मान-ग्रन्थि-प्रभेद-पटीयसी

गुरु-तर-गुण-ग्राम-अम्भोज-स्फुट-उज्ज्वल-चन्द्रिका ।

विपुल-विलसत्-लज्जा-वल्ली-विदार-कुठारिका

जठर-पिठरी दुष्पूरा-इयं करोति विडम्बनम् ।। 23 ।।

 

The pot that is the stomach, impossible to fill, mocks at us. It is skilled at cutting the knot of high dignity, that is held dear. It is the clear, bright moonlight to the lotuses of superior virtues (causing them to wilt). It is the axe lopping the creeper of modesty that grows thickly.

 

தன்மானமெனும், போற்றத்தக்க, முடிச்சினை அவிழ்ப்பதில் வல்லதாக, மதிக்கத் தக்க நற்பண்புகளெனும் மலர்ந்த தாமரைகளுக்கு (மூடிக்கொள்ளச் செய்யும்) முழுமதியாக, வெட்கமெனும் அடர்ந்து பரந்த கொடிகளை அழித்தெறியும் கோடரியென – நிறைக்க இயலாத இந்த வயிற்றுக் குழி நம்மை இழிவுபடுத்துமன்றோ!

 

தன்மானமெனும் முடிச்சு – நமக்கு நாமே இப்படித்தான் இருக்கவேண்டுமென செய்துகொள்ளும் தீர்மானத்தினை, முடிச்செனக் கூறப்பட்டது.

தாமரை மலர் பகலில்தான் மலரும், இரவிலும், மதியொளியில் மூடிக்கொள்ளும்.

 

puNyE grAmE vanE vA mahati sitapaTacchannapAlIM kapAlIM-

AdAya nyAyagarbhadvijahutahutabhugdhUmadhUmrOpakaNTham |

dvAraM dvAraM pravRttO varamudaradarIpUraNAya kshudhArtO

mAnI prANI sa dhanyO na punaranudinaM tulyakulyEshu dInaH || 24 ||

 

pAlIM kapAlIM - pAliM kapAliM ; AdAya – hyAdAya ;

kaNTham – kaNThE ; pravRttO – pravishTO ;

prANI sa dhyAnO – prANaiH sanAthO

 

puNyE grAmE vanE vA mahati sita-paTa-channa-pAlIM kapAlIM-

AdAya nyAya-garbha-dvija-huta-hutabhug-dhUma-dhUmra-upakaNTham |

dvAraM dvAraM pravRttO varam-udara-darI-pUraNAya kshudhA-artO

mAnI prANI sa dhanyO na punaH-anudinaM tulya-kulyEshu dInaH || 24 ||

 

पुण्ये ग्रामे वने वा महति सितपटच्छन्नपालीं कपालीं-

आदाय न्यायगर्भद्विजहुतहुतभुग्धूमधूम्रोपकण्ठम् ।

द्वारं द्वारं प्रवृत्तो वरमुदरदरीपूरणाय क्षुधार्तो

मानी प्राणी स धन्यो न पुनरनुदिनं तुल्यकुल्येषु दीनः ।। 24 ।।

 

पालीं कपालीं - पालिं कपालिं ; आदाय - ह्यादाय ;

कण्ठम् - कण्ठे ; प्रवृत्तो - प्रविष्टो ;

प्राणी स ध्यानो - प्राणैः सनाथो

 

पुण्ये ग्रामे वने वा महति सित-पट-छन्न-पालीं कपालीं-

आदाय न्याय-गर्भ-द्विज-हुत-हुतभुग्-धूम-धूम्र-उपकण्ठम् ।

द्वारं द्वारं प्रवृत्तो वरम्-उदर-दरी-पूरणाय क्षुधा-आर्तो

मानी प्राणी स धन्यो न पुनः-अनुदिनं तुल्य-कुल्येषु दीनः ।। 24 ।।

 

Fortunate is the self-respecting man who, living in a holy city or big forest, whose environs are greyed with the smoke of the fire worshipped by Brahmins filled with righteousness, goes door to door to fill the pit of his stomach when hungry, taking a begging bowl covered with white cloth. But a poor man living everyday amidst those of equal rank, is not so (fortunate).

 

சடங்குகளில் வல்ல அந்தணர்கள், இனிய சுரங்களோடு, நெருப்பினில் வேள்வி இயற்றுதலால், புகை சூழ்ந்த புண்ணிய இடங்களிலோ அல்லது பெருங் காடுகளிலோ,  வெள்ளைத் துணியினால் மூடப்பட்ட மண்டையோட்டுடன், வீடு வீடாகச் சென்று, பசியினால் வாடும் தனது வயிற்றுக் குழியினை நிரப்பவேண்டி, பிச்சையெடுக்கும் தன்மானமுள்ள மனிதன் மேலானவன். தனக்கு ஈடானோரிடையே நாளும் இழிவடைவது உகந்ததல்ல.

 

மண்டையோடு – பிச்சைப் பாத்திரம்

வெள்ளைத் துணியால் மூடப்பட்ட – இடப்பட்ட பிச்சையின் அளவை மறைப்பதற்காக, துணியால் மண்டையோட்டினை மூடுவரென கருத்து.

தன்மானமுள்ள மனிதன், நாளும் இழிவடைவதினும், துறவறம் மேற்கொள்வது உகந்ததென, ஆசிரியர் கருதுவதாகப் பொருள் கொள்ளலாம்.

 

gangAtarangahimaSIkaraSItalAni

vidyAdharAdhyushitacAruSilAtalAni |

sthAnAni kiM himavataH pralayaM gatAni

yatsAvamAnaparapiNDaratA manushyAH || 25 ||

 

himaSIkara – kaNaSIkara

 

gangA-taranga-hima-SIkara-SItalAni

vidyAdhara-adhyushita-cAru-SilA-talAni |

sthAnAni kiM himavataH pralayaM gatAni

yat-sAvamAna-para-piNDa-ratA manushyAH || 25 ||

 

गङ्गातरङ्गहिमशीकरशीतलानि

विद्याधराध्युषितचारुशिलातलानि ।

स्थानानि किं हिमवतः प्रलयं गतानि

यत्सावमानपरपिण्डरता मनुष्याः ।। 25 ।।

 

हिमशीकर - कणशीकर

 

गङ्गा-तरङ्ग-हिम-शीकर-शीतलानि

विद्याधर-अध्युषित-चारु-शिला-तलानि ।

स्थानानि किं हिमवतः प्रलयं गतानि

यत्-सावमान-पर-पिण्ड-रता मनुष्याः ।। 25 ।।

 

Are the abodes in the Himalayas, cool with the spray from the waves of Ganga, with delightful slabs of rocks where Vidyadharas reside, become extinct, that men are attached to food given by others along with insults.

 

கங்கையின் அலைத் திவலைகளினால் குளிர்ந்த, வித்தியாதரர்கள் வசிக்கும் அழகிய பாறாங்கற்கள் நிறைந்த இமயமலைச் சாரல்கள் அழிந்துவிட்டனவா, அவச்சொற்களுடன் பிறரிடும் உணவில், மனிதர்கள் திளப்பதற்கு? 

 

வித்தியாதரர் – வானோரின் இசைக் கலைஞர்கள், இமயமலையில் கங்கை நதிக்கரையில் வசிப்பதாகக் கருதப்படுகின்றது.

அவச்சொற்களுடன் பிறரிடும் உணவில் உயிர் வாழ்வதினும், துறவறம் பூண்டு இமயமலைக்குச் செல்வது மேலெனப் பொருள்.

 

kiM kandAH kandarEbhyaH pralayamupagatA nirjharA vA giribhyaH

pradhvastA vA tarubhyaH sarasaphalabhRtO valkalinyaSca SAkhAH |

vIkshyantE yanmukhAni prasabhamapagatapraSrayANAM khalAnAM

duHkhOpAttAlpavittasmayapavanavaSAnnartitabhrUlatAni || 26 ||

 

duHkhOpAttAlpa – duHkhAptasvalpa

 

kiM kandAH kandarEbhyaH pralayam-upagatA nirjharA vA giribhyaH

pradhvastA vA tarubhyaH sarasa-phala-bhRtO valkalinyaSca SAkhAH |

vIkshyantE yat-mukhAni prasabham-apagata-praSrayANAM khalAnAM

duHkha-upAtta-alpa-vitta-smaya-pavana-vaSAt-nartita-bhrU-latAni || 26 ||

 

किं कन्दाः कन्दरेभ्यः प्रलयमुपगता निर्झरा वा गिरिभ्यः

प्रध्वस्ता वा तरुभ्यः सरसफलभृतो वल्कलिन्यश्च शाखाः ।

वीक्ष्यन्ते यन्मुखानि प्रसभमपगतप्रश्रयाणां खलानां

दुःखोपात्ताल्पवित्तस्मयपवनवशान्नर्तितभ्रूलतानि ।। 26 ।।

 

दुःखोपात्ताल्प - दुःखाप्तस्वल्प

 

किं कन्दाः कन्दरेभ्यः प्रलयम्-उपगता निर्झरा वा गिरिभ्यः

प्रध्वस्ता वा तरुभ्यः सरस-फल-भृतो वल्कलिन्यश्च शाखाः ।

वीक्ष्यन्ते यत्-मुखानि प्रसभम्-अपगत-प्रश्रयाणां खलानां

दुःख-उपात्त-अल्प-वित्त-स्मय-पवन-वशात्-नर्तित-भ्रू-लतानि ।। 26 ।।

 

Have tubers become extinct in mountain caves, or streams from mountains? Have branches bearing juicy fruits and covered with bark (which can be worn), perished entirely from trees, that the faces of evil men whose civility has left them and whose creeper-like eyebrows sway with the wind of pride at hard-earned meager wealth, are looked upon earnestly.

 

மலைச் சாரல்களினின்று கிழங்குகள் மறைந்துவிட்டனவா? மலைகளினின்று நீரூற்றுக்கள் அழிந்துவிட்டனவா? இனிய சாறுநிறை பழங்களைத் தரும் மரங்களும், பட்டைகளைத் தரும் கிளைகளும் இல்லையா? தன்னடக்கம் சிறிதுமற்ற, வருந்தீட்டிய அற்ப செல்வம் படைத்த, தீயோர் முகத்தினில், காற்றினில் அசைந்தாடும் கொடிகளென, செருக்கினால் அசையும் புருவங்களைக் காண்கின்றனரே!

 

அசைந்தாடும் புருவங்கள் – திமிரினால் மனிதர்கள் உரையாடுகையில், அவர் புருவங்களின் போக்கினை வருணிக்கப்பட்டது.

உண்பதற்குக் கிழங்குகளும், நீராட ஓடைகளும், அணிந்திட மரப்பட்டைகளும் இருக்கையில், ஏன் தீயோரை அண்டிப் பிழைக்க வேண்டுமென பொருள்.

கிழங்குகள் – மூலிகைகளையும் குறிக்கும்.

தீயோரை அண்டிப் பிழைப்பதினும், துறவு பூணலாமென ஆசிரியர் கருதுகின்றார்.

 

puNyairmUlaphalaiH priya praNayinIM vRttiM kurushvAdhunA

bhUSayyAnavavalkalairakRpaNairuttishTha yAvO vanam |

kshudrANAmavivEkamUDhamanasAM yatrESvarANAM sadA

vittavyAdhivikAravihvalagirAM nAmApi na SrUyatE || 27 ||

 

phalaiH priya – phalaistathA

bhUSayyAnavavalkalair – bhUSayyAM navapallavair

 

puNyaiH-mUla-phalaiH priya praNayinIM vRttiM kurushva-adhunA

bhU-SayyA-nava-valkalaiH-akRpaNaiH-uttishTha yAvO vanam |

kshudrANAm-avivEka-mUDha-manasAM yatra-ISvarANAM sadA

vitta-vyAdhi-vikAra-vihvala-girAM nAma-api na SrUyatE || 27 ||

 

पुण्यैर्मूलफलैः प्रिय प्रणयिनीं वृत्तिं कुरुष्वाधुना

भूशय्यानववल्कलैरकृपणैरुत्तिष्ठ यावो वनम् ।

क्षुद्राणामविवेकमूढमनसां यत्रेश्वराणां सदा

वित्तव्याधिविकारविह्वलगिरां नामापि न श्रूयते ।। 27 ।।

 

फलैः प्रिय - फलैस्तथा

भूशय्यानववल्कलैर् - भूशय्यां नवपल्लवैर्

 

पुण्यैः-मूल-फलैः प्रिय प्रणयिनीं वृत्तिं कुरुष्व-अधुना

भू-शय्या-नव-वल्कलैः-अकृपणैः-उत्तिष्ठ यावो वनम् ।

क्षुद्राणाम्-अविवेक-मूढ-मनसां यत्र-ईश्वराणां सदा

वित्त-व्याधि-विकार-विह्वल-गिरां नाम-अपि न श्रूयते ।। 27 ।।

 

Arise, dear friend, let us go to the forest, where there is not even a mention of the names of rich and powerful people, who are petty, whose minds are deluded with lack of discernment, and whose speech is slurred due to the effect of the disease called wealth. Take up now the desirable way of living with holy fruits and roots, sleeping on the ground and wearing fresh barks – all plentifully there.

 

எழுந்திரு நண்பா! புனித கிழங்குகள் மற்றும், பழங்களை உணவாகவும், புதிய மரப்பட்டை விரித்தத் தரையினைப் படுக்கையாகவும், தயக்கமின்றி, மகிழ்வோடு ஏற்றுக்கொண்டு, இப்போதே காடு செல்வோம், வா. அங்கு, அற்ப, பகுத்தறிவற்ற, மூட உள்ளத்தோரில் தலையாயோரின், பணநோய் பீடித்த, அவலச் சொற்களும், அவர்தம் பெயரும் கூட, எப்போதும் கேட்காது.    

 

மரப்பட்டை – (உதிரந்த) இலைகளென்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.

பணச் செருக்குடையோரிடம் இரப்பதினும், காட்டுக்குச் சென்று உயிர் பிழைக்கலாமென ஆசிரியர் கருதுகின்றார்.

 

phalaM svEcchAlabhyaM prativanamakhEdaM kshitiruhAM

payaH sthAnE sthAnE SiSiramadhuraM puNyasaritAm |

mRdusparSA SayyA sulalitalatApallavamayI

sahantE saMtApaM tadapi dhaninAM dvAri kRpaNAH || 28 ||

 

phalaM sva-icchA-labhyaM prati-vanam-akhEdaM kshiti-ruhAM

payaH sthAnE sthAnE SiSira-madhuraM puNya-saritAm |

mRdu-sparSA SayyA sulalita-latA-pallava-mayI

sahantE saMtApaM tat-api dhaninAM dvAri kRpaNAH || 28 ||

 

फलं स्वेच्छालभ्यं प्रतिवनमखेदं क्षितिरुहां

पयः स्थाने स्थाने शिशिरमधुरं पुण्यसरिताम् ।

मृदुस्पर्शा शय्या सुललितलतापल्लवमयी

सहन्ते संतापं तदपि धनिनां द्वारि कृपणाः ।। 28 ।।

 

फलं स्व-इच्छा-लभ्यं प्रति-वनम्-अखेदं क्षिति-रुहां

पयः स्थाने स्थाने शिशिर-मधुरं पुण्य-सरिताम् ।

मृदु-स्पर्शा शय्या सुललित-लता-पल्लव-मयी

सहन्ते संतापं तत्-अपि धनिनां द्वारि कृपणाः ।। 28 ।।

 

Fruits of trees can be obtained in every forest easily, when one wishes. At every place there is cool, sweet water of sacred rivers available and so is a bed made of delicate tender leaves of creepers, soft to the touch. Even so, petty men endure suffering at the doorstep of the rich.

 

ஒவ்வொரு வனத்திலும், வேண்டியபோது, மரங்களினின்று எளிதாகப் பெறக்கூடிய பழங்களுண்டு. ஆங்காங்கே, புண்ணிய நதிகளின், குளிர்ந்த, இனிய நீருண்டு. தொடுவதற்கு மென்மையான, இளங்கொடிகளின் கிளைகளாலான படுக்கையுண்டு. ஆயினும்,  செல்வந்தரின் வாயிலில் நிற்கும் துன்பத்தினைப் பொறுத்திடுவோர் இரங்கத்தோரே!

 

yE vardhantE dhanapatipuraHprArthanAduHkhabhAjO

yE cAlpatvaM dadhati vishayAkshEpaparyastabuddhEH |

tEshAmantaHsphuritahasitaM vAsarANAM smarEyaM

dhyAnacchEdE SikharikuharagrAvaSayyAnishaNNaH || 29 ||

 

vardhantE – vartantE ; paryasta – paryApta

vAsarANAM – vAsarANi

 

yE vardhantE dhana-pati-puraH-prArthanA-duHkha-bhAjO

yE ca-alpatvaM dadhati vishaya-AkshEpa-paryasta-buddhEH |

tEshAm-antaH-sphurita-hasitaM vAsarANAM smarEyaM

dhyAnacchEdE Sikhari-kuhara-grAva-SayyA-nishaNNaH || 29 ||

 

ये वर्धन्ते धनपतिपुरःप्रार्थनादुःखभाजो

ये चाल्पत्वं दधति विषयाक्षेपपर्यस्तबुद्धेः ।

तेषामन्तःस्फुरितहसितं वासराणां स्मरेयं

ध्यानच्छेदे शिखरिकुहरग्रावशय्यानिषण्णः ।। 29 ।।

 

वर्धन्ते - वर्तन्ते ; पर्यस्त - पर्याप्त

वासराणां - वासराणि

 

ये वर्धन्ते धन-पति-पुरः-प्रार्थना-दुःख-भाजो

ये च-अल्पत्वं दधति विषय-आक्षेप-पर्यस्त-बुद्धेः ।

तेषाम्-अन्तः-स्फुरित-हसितं वासराणां स्मरेयं

ध्यानच्छेदे शिखरि-कुहर-ग्राव-शय्या-निषण्णः ।। 29 ।।

 

In the breaks of my meditation, seated on the stone-bed in the cave of a mountain, with a smile blossoming inside, I think of those days which seemed long to (me who was) a person undergoing the suffering of making entreaties before the wealthy, and which seemed short to (me) the person whose mind is caught and tossed about by desire for sense pleasures.

 

தியானத்தின் இடைவெளியில், மலை குகையில், பாறைப் படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டு, செல்வந்தர்களிடம் முறையிட்டுத் திரிந்த அந்த துன்பமான நாட்களையும், இழிவு தரும் புலனிச்சைகளுக்கு உட்பட்ட, அந்த  நாட்களையும் எண்ணி, உள்ளுக்குள்ளேயே புன்னகைக்கின்றேன். 

 

தியானத்தின் இடைவெளியில், மலை குகையில், பாறைப் படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டு, செல்வந்தர்களிடம் முறையிட்டுத் திரிவோரின், துன்பமான, நீண்ட நாட்களையும், இழிவு தரும் புலன் நுகர்ச்சிகளுக்கு உட்பட்டு நிறைவினை விழைவோரின், குறுகிய நாட்களையும் எண்ணி, உள்ளுக்குள்ளேயே புன்னகைக்கின்றேன்.

 

இந்தச் செய்யுளுக்கு இரண்டு விதமாகப் பொருள் கொள்ளலாம். ஒன்று, தியானம் செய்வோன், கடந்த காலத்தில் தான் எப்படி இருந்தோமென நினைவு கூர்ந்து,  புன்னகைப்பதாகவும். இரண்டு, இங்ஙனம் இரந்தும், இன்பம் துய்த்துக்கொண்டும் வாழும் மற்றோரைப் பற்றி எண்ணி, புன்னகைப்பதாகவும் கொள்ளலாம்.

நீண்ட, குறுகிய நாட்கள் – இரப்பவனுக்கு நாள் நீண்டதாகவும், துய்ப்பவனுக்கு நாள் குறுகியதாகவும் தோன்றுமெனப் பொருள்.

 

yE saMtOshanirantarapramuditAstEshAM na bhinnA mudO

yE tvanyE dhanalObhasaMkuladhiyastEshAM na tRshNA hatA |

itthaM kasya kRtE kRtaH sa vidhinA tAdRkpadaM saMpadAM

svAtmanyEva samAptahEmamahimA mErurna mE rOcatE || 30 ||

 

dhanalObha – dhanalubdha ; tAdRkpadaM – kIdRkpadaM

 

yE saMtOsha-nirantara-pramuditAH-tEshAM na bhinnA mudO

yE tu-anyE dhana-lObha-saMkula-dhiyaH-tEshAM na tRshNA hatA |

itthaM kasya kRtE kRtaH sa vidhinA tAdRk-padaM saMpadAM

svAtmani-Eva samApta-hEma-mahimA mEruH-na mE rOcatE || 30 ||

 

ये संतोषनिरन्तरप्रमुदितास्तेषां न भिन्ना मुदो

ये त्वन्ये धनलोभसंकुलधियस्तेषां न तृष्णा हता ।

इत्थं कस्य कृते कृतः स विधिना तादृक्पदं संपदां

स्वात्मन्येव समाप्तहेममहिमा मेरुर्न मे रोचते ।। 30 ।।

 

धनलोभ - धनलुब्ध ; तादृक्पदं - कीदृक्पदं

 

ये संतोष-निरन्तर-प्रमुदिताः-तेषां न भिन्ना मुदो

ये तु-अन्ये धन-लोभ-संकुल-धियः-तेषां न तृष्णा हता ।

इत्थं कस्य कृते कृतः स विधिना तादृक्-पदं संपदां

स्वात्मनि-एव समाप्त-हेम-महिमा मेरुः-न मे रोचते ।। 30 ।।

 

The happiness of those always rejoicing in contentment, is not broken (by it). The desire of others, whose minds are agitated by greed for wealth, has not been quenched (by it). Thus, to what purpose was such an abode of wealth made by the creator? Meru, the glory of whose gold serves only itself, does not appeal to me.

 

எவ்வமயமும் நிறைவினில் திளைத்திருப்போரின் மகிழ்ச்சி அவர்களை விட்டு அகல்வதில்லை. ஆனால், செல்வத்தின் பேராசையிலே மூழ்கிய மற்றவர்களின் வேட்கையோ, என்றும் தீர்வதில்லை. எனவே, பிரமன், யாருக்கென்று மேருவின் அளவற்ற செல்வத்தினைப் படைத்திட்டான்? தன்னிலேயே முடிந்துபோகும் இத்தகைய பொன்னின் பெருமை எனக்குப் பிடிக்கவில்லை.

 

நிறைவினில் திளைத்திருப்போர் – ஆசைகளன்ற நிலையில் என்றும் குறையாத நிறைவினிலே உள்ள யோகியர்.

வேட்கை தீர்வதில்லை – மேருவின் பொன் அனைத்துமே வந்தடைந்தாலும், பேராசை கொண்டோரின் வேட்கை என்றும் தீரப்போவதில்லை.

எனவே அளப்பரிய மேரு மலையெனப்படும் பொன்மலையின் பொன் அனைத்தும் யாரை நிறைவு செய்யுமென்று ஆசிரியர் வியக்கின்றார். அதனால் தன்னிலேயே முடிந்துவிடும் செல்வத்தின் எண்ணம் ஆசிரியருக்குப் பிடிக்கவில்லை.