vairAgya Satakam - वैराग्य शतकम् - 81 – 90

 

vairAgya Satakam - वैराग्य शतकम् - 81 – 90

 

SlOka 81

ramyaM harmyatalaM na kiM vasatayE SravyaM na gEyAdikaM

kiM vA prANasamAsamAgamasukhaM naivAdhikaM prItayE |

kiM tUdbhrAntapatatpatangapavanavyAlOladIpAnkurac-

chAyAcancalamAkalayya sakalaM santO vanAntaM gatAH || 81 ||

 

SravyaM – SrAvyaM ; naivAdhikaM prItayE – naivAdhikaprItayE

kiM tUdbhrAntapatatpatanga – kiMtu bhrAntapatangapaksha

 

ramyaM harmya-talaM na kiM vasatayE SravyaM na gEya-AdikaM

kiM vA prANa-samA-samAgama-sukhaM na-Eva-adhikaM prItayE |

kiM tu-udbhrAnta-patat-patanga-pavana-vyAlOla-dIpa-ankura-

chAyA-cancalam-Akalayya sakalaM santO vana-antaM gatAH || 81 ||

 

रम्यं हर्म्यतलं न किं वसतये श्रव्यं न गेयादिकं

किं वा प्राणसमासमागमसुखं नैवाधिकं प्रीतये ।

किं तूद्भ्रान्तपतत्पतङ्गपवनव्यालोलदीपाङ्कुरच्-

छायाचञ्चलमाकलय्य सकलं सन्तो वनान्तं गताः ।। 81 ।।

 

श्रव्यं - श्राव्यं ; नैवाधिकं प्रीतये - नैवाधिकप्रीतये

किं तूद्भ्रान्तपतत्पतङ्ग - किंतु भ्रान्तपतङ्गपक्ष

 

रम्यं हर्म्य-तलं न किं वसतये श्रव्यं न गेय-आदिकं

किं वा प्राण-समा-समागम-सुखं न-एव-अधिकं प्रीतये ।

किं तु-उद्भ्रान्त-पतत्-पतङ्ग-पवन-व्यालोल-दीप-अङ्कुर-

छाया-चञ्चलम्-आकलय्य सकलं सन्तो वन-अन्तं गताः ।। 81 ।।

 

Is a palace not delightful to reside in? Are not music etc. pleasant to hear? Is not the joy of the company of one’s wife, dear as life, cause for much pleasure? But considering all these to be as fickle as the shadow of the small flame, that is flickering in the wind raised by the wings of the moth falling excitedly upon it, great men have (left these and) gone away to the forest.

 

வசிப்பதற்கு மாடமாளிகை இனிமையல்லவோ? கேட்பதற்கு இன்னிசை இனிமையல்லவோ? உயிருக்கு நிகரானோர் (பெண்டிர்) கலவி, அனைத்தினும் மிக்கு விரும்பத்தக்கதல்லவோ? ஆயினும், இவையெல்லாம், (விளக்கொளியில்) மயங்கி வீழும், விட்டிலின் இறக்கைக் காற்றினில் அசைந்தாடும், விளக்குச் சுடரின் நிழலைப்போன்று, நிலையற்றதென உணர்ந்து, மேலோர் காட்டிற்குச் சென்றனரே!

 

SlOka 82

AsaMsAraM tribhuvanamidaM cinvatAM tAta tAdRG-

naivAsmAkaM nayanapadavIM SrOtravartmAgatO vA |

yO(a)yaM dhattE vishayakariNIgADhagUDhAbhimAna-

kshIbasyAntaHkaraNakariNaH saMyamAlAnalIlAm || 82 ||

 

AsaMsAraM tribhuvanam – AsaMsArAt-tribhuvanam

SrOtravartmAgatO – SrOtramArgaMgatO

saMyamAlAnalIlAm – saMyamAnAyalIlAm

 

AsaMsAraM tri-bhuvanam-idaM cinvatAM tAta tAdRk-

na-Eva-asmAkaM nayana-padavIM SrOtra-vartmA-gatO vA |

yaH-ayaM dhattE vishaya-kariNI-gADha-gUDha-abhimAna-

kshIbasya-antaHkaraNa-kariNaH saMyama-AlAna-lIlAm || 82 ||

 

आसंसारं त्रिभुवनमिदं चिन्वतां तात तादृङ्-

नैवास्माकं नयनपदवीं श्रोत्रवर्त्मागतो वा ।

योऽयं धत्ते विषयकरिणीगाढगूढाभिमान-

क्षीबस्यान्तःकरणकरिणः संयमालानलीलाम् ।। 82 ।।

 

आसंसारं त्रिभुवनम् - आसंसारात्-त्रिभुवनम्

श्रोत्रवर्त्मागतो - श्रोत्रमार्गंगतो

संयमालानलीलाम् - संयमानायलीलाम्

 

आसंसारं त्रि-भुवनम्-इदं चिन्वतां तात तादृक्-

न-एव-अस्माकं नयन-पदवीं श्रोत्र-वर्त्मा-गतो वा ।

यः-अयं धत्ते विषय-करिणी-गाढ-गूढ-अभिमान-

क्षीबस्य-अन्तःकरण-करिणः संयम-आलान-लीलाम् ।। 82 ।।

 

O friend! Even while searching the three worlds, from the time the worldly existence began, such a person has not come within our sight or hearing, who has the capacity to fetter the mind-elephant, mad with deep attachment to the she-elephant of sense pleasures.

 

அன்பனே! சமுசாரத்தின் தொடக்கத்தினின்று, மூவுலகங்களில் தேடியும், புலன் நுகர்ச்சிகளெனும் பெண்யானையிடம், ஆழ்ந்த, விளங்காத, மதம் கொண்டு திரியும், மனமெனும் ஆண்யானையைக் கட்டுதற்கான தறியொன்றினை, எமது கண்களாலும் கண்டிலோம், காது வழியும் கேட்டிலோம்.

 

அன்பனேயென்று தன் மனத்தினை ஆசிரியர் விளிக்கின்றார்.

புலன் நுகர்ச்சிகளைத் தேடியலையும், மனத்தினைக் கட்டுதற்கு (மனவடக்கமெனும்) தறியினைக் கண்டிலோம், கேட்டிலோமென்று பொருள். புலன் நுகர்ச்சிகளைப் பெண் யானைக்கும், அவற்றைத் தேடியலையும் மனத்தினை, ஆண் யானைக்கும் ஒப்பிடப்பட்டது,  அத்தகைய தறி அடுத்துவரும்  செய்யுட்களில் விளக்கப்பட்டுள்ளது.

 

SlOka 83

yadEtatsvacchandaM viharaNamakArpaNyamaSanaM

sahAryaiH saMvAsaH SrutamupaSamaikavrataphalam |

manO mandaspandaM bahirapi cirasyApi vimRSan-

na jAnE kasyaishA pariNatirudArasya tapasaH || 83 ||

 

yat-Etat-svacchandaM viharaNam-akArpaNyam-aSanaM

saha-AryaiH saMvAsaH Srutam-upaSama-Eka-vrata-phalam |

manaH manda-spandaM bahiH-api cirasya-api vimRSan-

na jAnE kasya-EshA pariNatiH-udArasya tapasaH || 83 ||

 

यदेतत्स्वच्छन्दं विहरणमकार्पण्यमशनं

सहार्यैः संवासः श्रुतमुपशमैकव्रतफलम् ।

मनो मन्दस्पन्दं बहिरपि चिरस्यापि विमृशन्-

न जाने कस्यैषा परिणतिरुदारस्य तपसः ।। 83 ।।

 

यत्-एतत्-स्वच्छन्दं विहरणम्-अकार्पण्यम्-अशनं

सह-आर्यैः संवासः श्रुतम्-उपशम-एक-व्रत-फलम् ।

मनः मन्द-स्पन्दं बहिः-अपि चिरस्य-अपि विमृशन्-

न जाने कस्य-एषा परिणतिः-उदारस्य तपसः ।। 83 ।।

 

This wandering at will, this meal free of pitiful situations, living in the company of noble people, learning whose single fruit is the vow of self-restraint, a mind that is slow to stir out – even after reflecting for long, I know not what great penance has resulted in these.

 

தான் விரும்பியவாறு திரிதல், இழிவற்ற உணவருந்தல், நல்லோருடன் இணக்கம், மனவமைதியொன்றையே பயனெனக் கொண்ட, மறையோதல், வெளியில் (நுகர்ச்சிகளைத் தேடி) அலையாத மனது – இவ்வுயர்ந்த விளைவுகளை, எத்தகைய தவத்தினால் அடையப் பெறலாமென, பல காலம் சிந்தித்தும் அறிந்திலோம்.

 

இழிவற்ற உணவு – துறவறம் பூண்டவர்கள், உணவை இரந்துண்டாலும், அது இழிவாகக் கருதப்படாது. அது அந்த நிலைக்கு விதிக்கப்பட்ட முறையாகும்.  

மறையோதல், பொதுவாக பயன்களை நோக்கமாகக் கொண்டது. ஆனால், அது சமுசாரச் சுழற்சியில்தான் முடியும். மனவமைதியை விழைவோர், இத்தகைய சுழற்சியினின்று விடுபடவேண்டும். அதனைத்தான் ஆசிரியர் குறிப்பிடுகின்றார்.

அடுத்து வரும் செய்யுட்கள் அத்தகைய தவத்தினை விவரிக்கின்றன.

 

SlOka 84

jIrNA Eva manOrathAH svahRdayE yAtaM ca tadyauvanaM

hantAngEshu guNASca vandhyaphalatAM yAtA guNajnairvinA |

kiM yuktaM sahasAbhyupaiti balavAn-kAlaH kRtAntO(a)kshamI

hA jnAtaM smaraSAsanAnghriyugalaM muktvAsti nAnyA gatiH || 84 ||

 

manOrathAH svahRdayE – manOrathASca hRdayE

smaraSAsanAnghriyugalaM – madanAntakAnghriyugalaM

 

jIrNA Eva manOrathAH sva-hRdayE yAtaM ca tat-yauvanaM

hanta-angEshu guNAH-ca vandhya-phalatAM yAtA guNajnaiH-vinA |

kiM yuktaM sahasA-abhyupaiti balavAn-kAlaH kRtAntaH-akshamI

hA jnAtaM smara-SAsana-anghri-yugalaM muktvA-asti na-anyA gatiH || 84 ||

 

जीर्णा एव मनोरथाः स्वहृदये यातं च तद्यौवनं

हन्ताङ्गेषु गुणाश्च वन्ध्यफलतां याता गुणज्ञैर्विना ।

किं युक्तं सहसाभ्युपैति बलवान्-कालः कृतान्तोऽक्षमी

हा ज्ञातं स्मरशासनाङ्घ्रियुगलं मुक्त्वास्ति नान्या गतिः ।। 84 ।।

 

मनोरथाः स्वहृदये - मनोरथाश्च हृदये

स्मरशासनाङ्घ्रियुगलं - मदनान्तकाङ्घ्रियुगलं

 

जीर्णा एव मनोरथाः स्व-हृदये यातं च तत्-यौवनं

हन्त-अङ्गेषु गुणाः-च वन्ध्य-फलतां याता गुणज्ञैः-विना ।

किं युक्तं सहसा-अभ्युपैति बलवान्-कालः कृतान्तः-अक्षमी

हा ज्ञातं स्मर-शासन-अङ्घ्रि-युगलं मुक्त्वा-अस्ति न-अन्या गतिः ।। 84 ।।

 

Desires have worn away in the heart; that youth (when those desires were fresh) is gone. Alas! The virtues in our limbs have become fruitless, due to lack of those who appreciate them. The mighty, unforgiving Yama, causing the end, shall come suddenly. What is proper now? Ah, it is known (to me) – there is no other refuge, except the twin-feet of Shiva, the lord who punished Manmatha.

 

ஆசைகள் எனது உள்ளத்திலேயே ஒடுங்கிவிட்டன. இளமையும் கழிந்துவிட்டது. ஐயகோ! உறுப்புக்களின் வலிமைகள் (திறமைகள்) கேட்பாரின்றி, பயனற்றுப்போயின. எல்லாம் வல்ல, காலத்தின் விடாப்பிடியினால், முடிவு (சாவு) விரைவாக, நெருங்குகின்றதே, என்ன செய்வது? ஆகா, தெரிந்துகொண்டேன்! காமனை எரித்தோனின் (சிவனின்) இரு கால்களைப் பற்றுவதைத் தவிர வேறு கதியில்லை.

 

ஆசைகள் ஒடுங்கிவிட்டன – ஆசைகள் நிறைவேற வழியில்லாது, ஒடுங்கின.  

கேட்பாரின்றி – வலிமைகளை (திறமைகளை) பாராட்டுவோரின்றி, பயனற்றுப் போயின.

 

SlOka 85

mahESvarE vA jagatAmadhISvarE

janArdanE vA jagadantarAtmani |

na vastubhEdapratipattirasti mE

tathApi bhaktistaruNEnduSEkharE || 85 ||

 

mahESvarE vA jagatAm-adhISvarE

janArdanE vA jagat-antarAtmani |

na vastu-bhEda-prati-pattiH-asti mE

tathA-api bhaktiH-taruNa-indu SEkharE || 85 ||

 

महेश्वरे वा जगतामधीश्वरे

जनार्दने वा जगदन्तरात्मनि ।

न वस्तुभेदप्रतिपत्तिरस्ति मे

तथापि भक्तिस्तरुणेन्दुशेखरे ।। 85 ।।

 

महेश्वरे वा जगताम्-अधीश्वरे

जनार्दने वा जगत्-अन्तरात्मनि ।

न वस्तु-भेद-प्रति-पत्तिः-अस्ति मे

तथा-अपि भक्तिः-तरुण-इन्दु शेखरे ।। 85 ।।

 

Between Mahesvara, the Lord of the worlds and Janardana, the in-dwelling spirit of the universe, I have no conception of any difference; still, my devotion is unto Him whose crest-jewel is the crescent moon.

 

அகிலத்தினை ஆளும் மகேசனிலோ (சிவனிலோ) அல்லது அகிலத்தின் உள்ளுறையும் ஜனார்த்தனனிலோ (விஷ்ணுவிலோ) மூலத்தில், வேறுபாடேதும், நான் காணவில்லை. ஆயினும், (எனக்கு) பிறையணிவோனிடமே பற்று.

 

அகிலத்தின் உள்ளுறை – அனைத்தின் இயக்கமாகவுள்ள தன்மை.

மூலத்தில் வேறுபாடில்லை – உருவங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட, பரம்பொருள் ஒன்றேயாகிலும், அருவ வழிபாடென்பது இயலாதாகையால், ஒவ்வொருவரும் தமக்குப் பிடித்தமான உருவத்திலேயே, பரம்பொருளினை வழிபடுகின்றனர் என்பது பொருள்.

 

SlOka 86

sphuratsphArajyOtsnAdhavalitatalE kvApi pulinE

sukhAsInAH SAntadhvanishu rajanIshu dyusaritaH |

bhavAbhOgOdvignAH Siva Siva SivEtyuccavacasaH

kadA syAmAnandOdgatabahulabAshpAplutadRSaH || 86 ||

 

syAmAnandOdgatabahulabAshpAplutadRSaH –

yAsyAmO(a)ntargatabahulabAshpAkuladaSAm

 

sphurat-sphAra-jyOtsnA-dhavalita-talE kvApi pulinE

sukha-AsInAH SAnta-dhvanishu rajanIshu dyu-saritaH |

bhava-AbhOga-udvignAH Siva Siva Siva-iti-ucca-vacasaH

kadA syAma-Ananda-udgata-bahula-bAshpa-Apluta-dRSaH || 86 ||

 

स्फुरत्स्फारज्योत्स्नाधवलिततले क्वापि पुलिने

सुखासीनाः शान्तध्वनिषु रजनीषु द्युसरितः ।

भवाभोगोद्विग्नाः शिव शिव शिवेत्युच्चवचसः

कदा स्यामानन्दोद्गतबहुलबाष्पाप्लुतदृशः ।। 86 ।।

 

स्यामानन्दोद्गतबहुलबाष्पाप्लुतदृशः -

यास्यामोऽन्तर्गतबहुलबाष्पाकुलदशाम्

 

स्फुरत्-स्फार-ज्योत्स्ना-धवलित-तले क्वापि पुलिने

सुख-आसीनाः शान्त-ध्वनिषु रजनीषु द्यु-सरितः ।

भव-आभोग-उद्विग्नाः शिव शिव शिव-इति-उच्च-वचसः

कदा स्याम-आनन्द-उद्गत-बहुल-बाष्प-आप्लुत-दृशः ।। 86 ।।

 

Seated at ease on the sandy bank of the celestial river Ganga, that shines white in the bright, abundant moonlight, in the nights with quietened sounds, when shall we, repelled by the vastness of worldly existense, loudly chanting the name of Shiva, have eyes overflowing with copious tears born of joy?

 

வானோர் நதிக் (கங்கை) கரையில் எங்கோ, இரவின் அமைதி ஒலிகளிடையே, மதியின் வெண்மை ஒளியில் பளிச்சிடும், விரிந்த மணல்வெளியில், வசதியாக அமர்ந்துகொண்டு, பிறப்பு இறப்புகளின் பரிதவிப்பு தீர, சிவ, சிவ, சிவயென உரக்கக் கூவியழைத்து, கண்கள் ஆனந்தக் கண்ணீர் சொரிய, எப்போது இருப்போமோ?

 

இரவின் அமைதி ஒலிகள் – இரவின் அமைதி, பற்பல உயிரினங்களின் இனிய ஒலிகள் மலிந்தது.

வசதியாக அமர்ந்துகொண்டு – தியானத்திற்குகந்ததாகக் கருதப்படும் ‘சுகாசனம்’.

 

SlOka 87

vitIrNE sarvasvE taruNakaruNApUrNahRdayAH

smarantaH saMsArE viguNapariNAmA vidhigatIH |

vayaM puNyAraNyE pariNataSaraccandrakiraNAH-

triyAmA nEshyAmO haracaraNacintaikaSaraNAH || 87 ||

 

pariNAmA vidhigatIH - pariNAmAM vidhigatiM

 

vitIrNE sarvasvE taruNa-karuNA-pUrNa-hRdayAH

smarantaH saMsArE viguNa-pariNAmA vidhi-gatIH |

vayaM puNya-araNyE pariNata-Sarat-candra-kiraNAH-

triyAmA nEshyAmaH hara-caraNa-cintA-Eka-SaraNAH || 87 ||

 

वितीर्णे सर्वस्वे तरुणकरुणापूर्णहृदयाः

स्मरन्तः संसारे विगुणपरिणामा विधिगतीः ।

वयं पुण्यारण्ये परिणतशरच्चन्द्रकिरणाः-

त्रियामा नेष्यामो हरचरणचिन्तैकशरणाः ।। 87 ।।

 

परिणामा विधिगतीः - परिणामां विधिगतिं

 

वितीर्णे सर्वस्वे तरुण-करुणा-पूर्ण-हृदयाः

स्मरन्तः संसारे विगुण-परिणामा विधि-गतीः ।

वयं पुण्य-अरण्ये परिणत-शरत्-चन्द्र-किरणाः-

त्रियामा नेष्यामः हर-चरण-चिन्ता-एक-शरणाः ।। 87 ।।

 

Having donated all wealth, with hearts filled with tender compassion, recalling the courses of fate, that result in worthless ends in the worldly existence, we shall spend nights filled with the autumn full moon’s rays, in some sacred forest, meditating on the feet of Shiva being our only recourse.

 

யாவற்றையும் துறந்து, கனிந்த, கருணை நிறைந்த உள்ளத்துடன், தீமையில் முடிவுறும், சமுசாரத் தலைவிதியினை நினைவு கூர்ந்தவாறு, புண்ணிய வனத்தினில், இலையுதிர்காலத்தின் முழுமதியின் கதிரொளியில், அரனின் திருவடிகளின் நினைவொன்றே புகலாக, இரவு முழுதினையும், எப்போது யாம் கழிப்போமோ?

 

தீமையில் முடியும் தலைவிதி – மெய்யறிவு பெற்றாலன்றி தீராத, பிறப்பு இறப்பில்  இருத்தும், சமுசாரச் சுழல்.

இலையுதிர்கால முழுமதி – மழைக் காலத்திற்குப் பின் (புரட்டாசி, ஐப்பசி மாதங்கள்) வானம் மேகங்களின்றி இருக்கும். ஆனால், தமிழகத்தில் அப்போதுதான் மழை தொடங்கும். நாட்டின் மற்ற பகுதிகளில், ஆடி, ஆவணி மாதங்கள்தான் மழைக் காலம்.

 

SlOka 88

kadA vArANasyAmamarataTinIrOdhasi vasan-

vasAnaH kaupInaM Sirasi nidadhAnO(a)njalipuTam |

ayE gaurInAtha tripurahara SambhO trinayana

prasIdEtyAkrOSannimishamiva nEshyAmi divasAn || 88 ||

 

prasIdEtyAkrOSan – prasIdEti krOSan

 

kadA vArANasyAm-amara-taTinI-rOdhasi vasan-

vasAnaH kaupInaM Sirasi nidadhAnaH-anjali-puTam |

ayE gaurI-nAtha tripura-hara SambhO tri-nayana

prasIda-iti-AkrOSan-nimisham-iva nEshyAmi divasAn || 88 ||

 

कदा वाराणस्याममरतटिनीरोधसि वसन्-

वसानः कौपीनं शिरसि निदधानोऽञ्जलिपुटम् ।

अये गौरीनाथ त्रिपुरहर शम्भो त्रिनयन

प्रसीदेत्याक्रोशन्निमिषमिव नेष्यामि दिवसान् ।। 88 ।।

 

प्रसीदेत्याक्रोशन् - प्रसीदेति क्रोशन्

 

कदा वाराणस्याम्-अमर-तटिनी-रोधसि वसन्-

वसानः कौपीनं शिरसि निदधानः-अञ्जलि-पुटम् ।

अये गौरी-नाथ त्रिपुर-हर शम्भो त्रि-नयन

प्रसीद-इति-आक्रोशन्-निमिषम्-इव नेष्यामि दिवसान् ।। 88 ।।

 

When shall I, dwelling on the banks of the divine river in Varanasi, pass days as if there were seconds, wearing only a loin-cloth, my hands folded above the head, crying out “ O Shambhu, Lord of Gauri ! O Destroyer of the three cities ! O Three-eyed one! Be pleased! “.

 

வாராணசியில் (காசி) வானோர் நதி (கங்கை) கரையில் வசித்துக்கொண்டு, கோவணம் அணிந்து, தலைமேல் கைகளைக் கூப்பி, ஓ கௌரி மணாளா! முப்புரம் எரித்தோனே! சம்போ! முக்கண்ணா! கருணை செய்வாயென உரக்கக் கூவியழைத்து, நாட்களை நொடியாகக் கழிப்பதெப்போது?

 

SlOka 89

snAtvA gAngaiH payObhiH SucikusumaphalairarcayitvA vibhO tvAM

dhyEyE dhyAnaM niyOjya kshitidharakuharagrAvaparyankamUlE |

AtmArAmaH phalASI guruvacanaratastvatprasAdAtsmarArE

duHkhaM mOkshyE kadAhaM samakaracaraNE puMsi sEvAsamuttham || 89 ||

 

niyOjya – nivESya

 

snAtvA gAngaiH payObhiH Suci-kusuma-phalaiH-arcayitvA vibhO tvAM

dhyEyE dhyAnaM niyOjya kshiti-dhara-kuhara-grAva-paryanka-mUlE |

Atma-ArAmaH phala-ASI guru-vacana-rataH-tvat-prasAdAt-smara-arE

duHkhaM mOkshyE kadA-ahaM sa-makara-caraNE puMsi sEvA-samuttham || 89 ||

 

स्नात्वा गाङ्गैः पयोभिः शुचिकुसुमफलैरर्चयित्वा विभो त्वां

ध्येये ध्यानं नियोज्य क्षितिधरकुहरग्रावपर्यङ्कमूले ।

आत्मारामः फलाशी गुरुवचनरतस्त्वत्प्रसादात्स्मरारे

दुःखं मोक्ष्ये कदाहं समकरचरणे पुंसि सेवासमुत्थम् ।। 89 ।।

 

नियोज्य - निवेश्य

 

स्नात्वा गाङ्गैः पयोभिः शुचि-कुसुम-फलैः-अर्चयित्वा विभो त्वां

ध्येये ध्यानं नियोज्य क्षिति-धर-कुहर-ग्राव-पर्यङ्क-मूले ।

आत्म-आरामः फल-आशी गुरु-वचन-रतः-त्वत्-प्रसादात्-स्मर-अरे

दुःखं मोक्ष्ये कदा-अहं स-मकर-चरणे पुंसि सेवा-समुत्थम् ।। 89 ।।

 

O Lord, destroyer of Manmatha! Bathing in the waters of the Ganga, worshipping you with pure flowers and fruits, fixing my mind on the thing worth contemplating (i.e. you) on a bed of stone in a mountain cave, abiding blissfully in the self, living on fruits, delighting in the words of my master, when shall I, with your grace, give up the sorrow born of servitude to a rich man, whose feet carry the Makara sign (of prosperity)?

 

கங்கை நீரில் குளித்து, தூய மலர்கள், பழங்களால், பெருமானே! உன்னை அருச்சித்து,  மலைக் குகையில், பாறைப் படுக்கையருகில், குருவின் ஆணைப்படி, பழங்கள் புசித்து, தியானிக்கத் தக்கோனே! உனது தியானத்தில் ஆழ்ந்து, தன்னிலே திளைத்து, காமனை எரித்தோனே! உனதருளினால், (முன்னம்) உள்ளங்காலில் சுறாமீன் சின்னம் உடைத்த (செல்வாக்குடைத்த) மனிதர்களிடம் (மன்னர்கள்) யான் செய்த சேவையினால் விளைந்த துன்பத்தினின்று, எப்போது விடுதலை பெறுவேனோ?

 

தன்னிலே திளைத்து – பரம்பொருளினைத் தன்னுள்ளே உணர்தல்.

உள்ளங்காலில், மகரச் (சுறா மீன்) சின்னம் இருந்தால், மிக்கு செல்வாக்குடையவராக இருப்பரென சாமுத்திரிகா இலட்சண சாத்திரம் கூறும்.

 

SlOka 90

EkAkI nispRhaH SAntaH pANipAtrO digambaraH |

kadA SambhO bhavishyAmi karmanirmUlanakshamaH || 90 ||

 

EkAkI nispRhaH SAntaH pANi-pAtrO dik-ambaraH |

kadA SambhO bhavishyAmi karma-nirmUlana-kshamaH || 90 ||

 

एकाकी निस्पृहः शान्तः पाणिपात्रो दिगम्बरः ।

कदा शम्भो भविष्यामि कर्मनिर्मूलनक्षमः ।। 90 ।।

 

एकाकी निस्पृहः शान्तः पाणि-पात्रो दिक्-अम्बरः ।

कदा शम्भो भविष्यामि कर्म-निर्मूलन-क्षमः ।। 90 ।।

 

O Sambhu, when shall I, living all alone, devoid of desires, peaceful, and having for only my hand as a vessel (to beg) and the quarters as clothing, be able to root out Karma?

 

சம்போ! தனியனாகி, ஆசைகளற்று, மனவமைதி அடைந்து, கைகளே (பிச்சை) பாத்திரமாக, திசைகளே ஆடையாக,  கருமங்களை அடியோடு களைய வல்லவனாக, என்று நான் ஆவேனோ?

 

தனியனாகி – பற்றுகளைத் துறந்து

கருமங்கள் – பிறப்பு இறப்புகளெனும் சமுசாரச் சுழல். தன்னையறிதலொன்றே இந்தச் சுழலை அடியோடு களையவல்லது.