vairAgya Satakam - वैराग्य शतकम् - 71 – 80

vairAgya Satakam - वैराग्य शतकम् - 71 – 80

 

SlOka 71

pAtAlamAviSasi yAsi nabhO vilanghya

diGmaNDalaM bhramasi mAnasa cApalEna |

bhrAntyApi jAtu vimalaM kathamAtmanInaM

tadbrahma na smarasi nirvRtimEshi yEna || 71 ||

 

tadbrahma na smarasi – na brahma saMsmarasi

 

pAtAlam-AviSasi yAsi nabhO vilanghya

dik-maNDalaM bhramasi mAnasa cApalEna |

bhrAntyA-api jAtu vimalaM katham-AtmanInaM

tat-brahma na smarasi nirvRtim-Eshi yEna || 71 ||

 

पातालमाविशसि यासि नभो विलङ्घ्य

दिङ्मण्डलं भ्रमसि मानस चापलेन ।

भ्रान्त्यापि जातु विमलं कथमात्मनीनं

तद्ब्रह्म न स्मरसि निर्वृतिमेषि येन ।। 71 ।।

 

तद्ब्रह्म न स्मरसि - न ब्रह्म संस्मरसि

 

पातालम्-आविशसि यासि नभो विलङ्घ्य

दिक्-मण्डलं भ्रमसि मानस चापलेन ।

भ्रान्त्या-अपि जातु विमलं कथम्-आत्मनीनं

तत्-ब्रह्म न स्मरसि निर्वृतिम्-एषि येन ।। 71 ।।

 

O Mind! With your fleeting nature, you enter the netherworld, you traverse the sky and wander around all the directions. How is it that, even by mistake, you do not remember that Supreme Being, beneficial to oneself, by which you can attain fulfillment.

 

ஏ மனமே! நிலையில்லாமல், (ஒரு நொடி) பாதாளம் புகுவாய், (மறு நொடி) நாற்றிசைகளையும் கடந்து, வானில் பறந்து திரிவாய். தவறியும் கூட, உன்னை (சமுசாரச் சுழலினின்றும்) கடத்துவித்து, (உனக்கு) நன்மை சேர்க்கும், உனது உண்மையான தன்மையதான, தூய பரம்பொருளினை சிந்திக்க மறந்தனையே?

 

பாதாளம் புகுவாய், வானில் பறப்பாய் – மனத்தில், எவ்வமயமும், ஒன்றன்பின் ஒன்றாக, எழுந்துகொண்டிருக்கும் எண்ணங்களின் நிலையற்ற தன்மை.

உனது உண்மையான தன்மை – ஆன்மாவைக் குறிக்கும்.

 

SlOka 72

kiM vEdaiH smRtibhiH purANapaThanaiH SAstrairmahAvistaraiH

svargagrAmakuTInivAsaphaladaiH karmakriyAvibhramaiH |

muktvaikaM bhavabandhaduHkharacanAvidhvaMsakAlAnalaM

svAtmAnandapadapravESakalanaM SEshA vaNigvRttayaH || 72 ||

 

bhavabandhaduHkha – bhavaduHkhabhAra

SEshA vaNigvRttayaH – SEshairvaNigvRttibhiH

 

kiM vEdaiH smRtibhiH purANa-paThanaiH SAstraiH-mahA-vistaraiH

svarga-grAma-kuTI-nivAsa-phaladaiH karma-kriyA-vibhramaiH |

muktvA-EkaM bhava-bandha-duHkha-racanA-vidhvaMsa-kAla-analaM

svAtma-Ananda-pada-pravESa-kalanaM SEshA vaNik-vRttayaH || 72 ||

 

किं वेदैः स्मृतिभिः पुराणपठनैः शास्त्रैर्महाविस्तरैः

स्वर्गग्रामकुटीनिवासफलदैः कर्मक्रियाविभ्रमैः ।

मुक्त्वैकं भवबन्धदुःखरचनाविध्वंसकालानलं

स्वात्मानन्दपदप्रवेशकलनं शेषा वणिग्वृत्तयः ।। 72 ।।

 

भवबन्धदुःख - भवदुःखभार

शेषा वणिग्वृत्तयः - शेषैर्वणिग्वृत्तिभिः

 

किं वेदैः स्मृतिभिः पुराण-पठनैः शास्त्रैः-महा-विस्तरैः

स्वर्ग-ग्राम-कुटी-निवास-फलदैः कर्म-क्रिया-विभ्रमैः ।

मुक्त्वा-एकं भव-बन्ध-दुःख-रचना-विध्वंस-काल-अनलं

स्वात्म-आनन्द-पद-प्रवेश-कलनं शेषा वणिक्-वृत्तयः ।। 72 ।।

 

Of what avail are the Vedas, Smrtis, reading of Puranas, and the Shastras of vast elaboration? What is the use of ritualistic actions that delude us, and procure a hut to dwell in the village called heaven? Apart from that one attainment of the state of bliss in the self, which is the apocalyptic fire to the sorrows created by the bondages of worldly existence, the rest are mere trading activities.

 

மறைகளினாலென்ன? நீதி நுல்களினாலென்ன? புராணங்கள் வாசிப்பதாலென்ன? மிக்கு விரிவான, சாத்திரங்களாலென்ன? வானுலகமெனும் கிராமக் குடில் வாழ்க்கைப் பயன் தரவல்ல, கருமச் சடங்குச் சுழல்களினாலென்ன? முத்தியொன்றே உலக வாழ்க்கைத் தளையெனும் துன்ப நிலையினை அழிக்கவல்ல ஊழித்தீயாகும். அதுவே, தனது ஆன்மா, ஆனந்த நிலை எய்த வழியாகும். மற்றவையெல்லாம் வெறும் வணிக நோக்கங்களே.

 

மறைகள் – மறையோதல் - சடங்குகளை விவரிக்கும் மறைகளின் கரும காண்டத்தைக் குறிக்கும். உபநிடதங்கள் எனப்படும் ஞான காண்டம் இதில் சேராது.

வானுலகமெனும் கிராமக் குடில் வாழ்க்கை – மிக்கு முயன்று இயற்றும் கருமச் சடங்குகளின் பயனின் இழிநிலையை ஆசிரியர் வருணிக்கின்றார். இந்தச் சடங்குகள் நதியின் சுழல்கள் போன்றது. அதனில் சிக்கிக்கொண்டால் மீள இயலாதென பொருள்.

ஆனந்த நிலை – தன்னையறிதலின் பேரின்பம்.

வணிக நோக்கம் – பண்டமாற்று.

 

SlOka 73

yadA mEruH SrImAnnipatati yugAntAgninihataH

samudrAH Sushyanti pracuramakaragrAhanilayAH |

dharA gacchatyantaM dharaNIdharapAdairapi dhRtA

SarIrE kA vArtA karikalabhakarNAgracapalE || 73 ||

 

yadA mEruH - yatO mEruH ; nihataH – valitaH

 

yadA mEruH SrImAn-nipatati yuga-anta-agni-nihataH

samudrAH Sushyanti pracura-makara-grAha-nilayAH |

dharA gacchati-antaM dharaNI-dhara-pAdaiH-api dhRtA

SarIrE kA vArtA kari-kalabha-karNa-agra-capalE || 73 ||

 

यदा मेरुः श्रीमान्निपतति युगान्ताग्निनिहतः

समुद्राः शुष्यन्ति प्रचुरमकरग्राहनिलयाः ।

धरा गच्छत्यन्तं धरणीधरपादैरपि धृता

शरीरे का वार्ता करिकलभकर्णाग्रचपले ।। 73 ।।

 

यदा मेरुः - यतो मेरुः ; निहतः - वलितः

 

यदा मेरुः श्रीमान्-निपतति युग-अन्त-अग्नि-निहतः

समुद्राः शुष्यन्ति प्रचुर-मकर-ग्राह-निलयाः ।

धरा गच्छति-अन्तं धरणी-धर-पादैः-अपि धृता

शरीरे का वार्ता करि-कलभ-कर्ण-अग्र-चपले ।। 73 ।।

 

When the glorious Meru falls, struck by the apocalyptic fire, when oceans, homes to multitudes of sharks and alligators, dry up and when the earth supported by the feet of mountains, reaches her end, what is to be said about the body, that is as unsteady as tip of a calf elephant’s ear?

 

புகழ்பெற்ற பொன்மலையும் (மேரு), ஊழித்தீயில் அழிவடைய, நிறைய திமிங்கிலங்களும், சுறாக்களும் உறையும், கடலும் வற்றிப்போக, மலைகளின் கால்களினால் தாங்கப்பட்டும், புவி முடிவடைய, இளம் யானையின், காது நுனி நிகர், நிலையற்ற, உடலைப் பற்றி பேச்சும் ஏன்?

 

மலைகளின் கால்கள் – புவியினை, மலைகள் தாங்குவதாக, முன்னம் கருதினர். 

யானையின் காது நுனி – யானையின் காதுகள் எப்போதும் ஆடிக்கொண்டேயிருக்கும்.

உடலைப் பற்றி பேச்சும் ஏன் – மேரு, கடல் மற்றும் புவியை ஒப்பிடுகையில் மனிதனின் உடல் எம்மாத்திரம் என்று பொருள்.

 

SlOka 74

gAtraM saMkucitaM gatirvigalitA bhrashTA ca dantAvaliH-

dRshTirnaSyati vardhatE badhiratA vaktraM ca lAlAyatE |

vAkyaM nAdriyatE ca bAndhavajanO bhAryA na SuSrUshatE

hA kashTaM purushasya jIrNavayasaH putrO(a)pyamitrAyatE || 74 ||

 

gAtraM saMkucitaM gatiH-vigalitA bhrashTA ca danta-AvaliH-

dRshTiH-naSyati vardhatE badhiratA vaktraM ca lAlAyatE |

vAkyaM na-adriyatE ca bAndhava-janaH bhAryA na SuSrUshatE

hA kashTaM purushasya jIrNa-vayasaH putraH-api-amitrAyatE || 74 ||

 

गात्रं संकुचितं गतिर्विगलिता भ्रष्टा च दन्तावलिः-

दृष्टिर्नश्यति वर्धते बधिरता वक्त्रं च लालायते ।

वाक्यं नाद्रियते च बान्धवजनो भार्या न शुश्रूषते

हा कष्टं पुरुषस्य जीर्णवयसः पुत्रोऽप्यमित्रायते ।। 74 ।।

 

गात्रं संकुचितं गतिः-विगलिता भ्रष्टा च दन्त-आवलिः-

दृष्टिः-नश्यति वर्धते बधिरता वक्त्रं च लालायते ।

वाक्यं न-अद्रियते च बान्धव-जनः भार्या न शुश्रूषते

हा कष्टं पुरुषस्य जीर्ण-वयसः पुत्रः-अपि-अमित्रायते ।। 74 ।।

 

(In old age) the body is shrunk, the gait falters, the row of teeth has fallen off, vision is lost, deafness increases, and the mouth slavers. His family disregards his words and his wife does not serve him; alas! Even his son turns hostile towards the aged man.

 

உடல் சுருங்குகின்றது, நடை தடுமாறுகின்றது, பற்கள் விழுகின்றன, பார்வை மங்குகின்றது, செவிட்டுத்தனம் மிகுகின்றது, வாயினின்றும் எச்சில் வழிகின்றது, உறவினர்கள் நமது சொற்களை மதிப்பதில்லை, மனைவி பணிவிடை செய்வதில்லை. ஐயகோ, மனிதனின் முதுமை, எத்தகை கடினமானது! ஈன்ற மக்களும் எதிரிகளாகினரே!

 

SlOka 75

varNaM sitaM Sirasi vIkshya SirOruhANAM

sthAnaM jarAparibhavasya yadEva puMsAm |

ArOpitAsthiSakalaM parihRtya yAnti

caNDAlakUpamiva dUrataM taruNyaH || 75 ||

 

Sirasi – jhaTiti ; yadEva puMsAm - tadA pumAMsam

SakalaM – SatakaM

 

varNaM sitaM Sirasi vIkshya SirOruhANAM

sthAnaM jarA-paribhavasya yat-Eva puMsAm |

ArOpita-asthi-SakalaM parihRtya yAnti

caNDAla-kUpam-iva dUrataM taruNyaH || 75 ||

 

वर्णं सितं शिरसि वीक्ष्य शिरोरुहाणां

स्थानं जरापरिभवस्य यदेव पुंसाम् ।

आरोपितास्थिशकलं परिहृत्य यान्ति

चण्डालकूपमिव दूरतं तरुण्यः ।। 75 ।।

 

शिरसि - झटिति ; यदेव पुंसाम् - तदा पुमांसम्

शकलं - शतकं

 

वर्णं सितं शिरसि वीक्ष्य शिरोरुहाणां

स्थानं जरा-परिभवस्य यत्-एव पुंसाम् ।

आरोपित-अस्थि-शकलं परिहृत्य यान्ति

चण्डाल-कूपम्-इव दूरतं तरुण्यः ।। 75 ।।

 

Seeing the white colour of the hair on the head of men, the sight of disgrace caused by old age, young ladies go away leaving them afar, as they would a well used by outcastes, mounted with pieces of bones.

 

மனிதனுக்கு, முதுமையின் வருகையினால், தலையில் முடி நரைத்திருக்கக் கண்டு, எலும்புத்துண்டுகளால் அலங்கரிக்கப்பெற்ற, சண்டாளர் கிணற்றினைக் கண்டவரைப்  போன்று, இளம் பெண்டிர், தூர விலகினரே!

 

சண்டாளர் கிணறு – அவர்கள் உபயோகிக்கும் கிணறு எலும்புத் துண்டுகளினால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும் எனக் கூறப்படுகின்றது.

 

SlOka 76

yAvatsvasthamidaM SarIramarujaM yAvacca dUrE jarA

yAvaccEndriyaSaktirapratihatA yAvatkshayO nAyushaH |

AtmaSrEyasi tAvadEva vidushA kAryaH prayatnO mahAn-

prOddIptE bhavanE tu kUpakhananaM pratyudyamaH kIdRSaH || 76 ||

 

yAvacca dUrE jarA - yAvajjarA dUratO

prOddIptE – saMdIptE

 

yAvat-svastham-idaM SarIram-arujaM yAvat-ca dUrE jarA

yAvat-ca-indriya-SaktiH-apratihatA yAvat-kshayO na-AyushaH |

Atma-SrEyasi tAvat-Eva vidushA kAryaH prayatnO mahAn-

prOddIptE bhavanE tu kUpa-khananaM prati-udyamaH kIdRSaH || 76 ||

 

यावत्स्वस्थमिदं शरीरमरुजं यावच्च दूरे जरा

यावच्चेन्द्रियशक्तिरप्रतिहता यावत्क्षयो नायुषः ।

आत्मश्रेयसि तावदेव विदुषा कार्यः प्रयत्नो महान्-

प्रोद्दीप्ते भवने तु कूपखननं प्रत्युद्यमः कीदृशः ।। 76 ।।

 

यावच्च दूरे जरा - यावज्जरा दूरतो

प्रोद्दीप्ते - संदीप्ते

 

यावत्-स्वस्थम्-इदं शरीरम्-अरुजं यावत्-च दूरे जरा

यावत्-च-इन्द्रिय-शक्तिः-अप्रतिहता यावत्-क्षयो न-आयुषः ।

आत्म-श्रेयसि तावत्-एव विदुषा कार्यः प्रयत्नो महान्-

प्रोद्दीप्ते भवने तु कूप-खननं प्रति-उद्यमः कीदृशः ।। 76 ।।

 

While the body is healthy and  free of ailments, while old age is far away, while the power of the senses is unaffected, while life is not yet in decline, an intelligent person should take great efforts for his spiritual welfare then. Of what use is the attempt to dig a well, when the house is ablaze?

 

எதுவரையில் இந்த உடம்பு நோய்களற்று, நலமாக இருக்கின்றதோ, எதுவரை முதுமை நெருங்கவில்லையோ, எதுவரை புலன்கள் தமது ஆற்றலை இழக்கவில்லையோ, எதுவரை ஆயுட்காலம் குன்றவில்லையோ, அதுவரைக்கும் மட்டுமே, அறிவாளி, தனது ஆன்ம மேன்மையினுக்காகப் பெரும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ள இயலும்.  வீடு தீப்பற்றி எரியும்போது, கிணறு தோண்டத் தொடங்குவதனால், என்ன பயன்?

 

அதுவரைக்கும் மட்டுமே – ஆன்ம மேன்மைக்கான முயற்சிகளை தள்ளிப்போடுதல் கூடாது என்பது பொருள். கிழத்தனத்தை, ‘வீடு தீப்பற்றி எரியும்போது’ என்ற உவமையினால் சுட்டிக்காட்டப்பட்டது.

 

SlOka 77

tapasyantaH santaH kimadhinivasAmaH suranadIM

guNOdArAndArAnuta paricarAmaH savinayam |

pibAmaH SAstraughAnuta vividhakAvyAmRtarasAn-

na vidmaH kiM kurmaH katipayanimEshAyushi janE || 77 ||

 

tapasyantaH santaH kim-adhinivasAmaH sura-nadIM

guNa-udArAn-dArAn-uta paricarAmaH savinayam |

pibAmaH SAstra-aughAn-uta vividha-kAvya-amRta-rasAn-

na vidmaH kiM kurmaH katipaya-nimEsha-Ayushi janE || 77 ||

 

तपस्यन्तः सन्तः किमधिनिवसामः सुरनदीं

गुणोदारान्दारानुत परिचरामः सविनयम् ।

पिबामः शास्त्रौघानुत विविधकाव्यामृतरसान्-

न विद्मः किं कुर्मः कतिपयनिमेषायुषि जने ।। 77 ।।

 

तपस्यन्तः सन्तः किम्-अधिनिवसामः सुर-नदीं

गुण-उदारान्-दारान्-उत परिचरामः सविनयम् ।

पिबामः शास्त्र-औघान्-उत विविध-काव्य-अमृत-रसान्-

न विद्मः किं कुर्मः कतिपय-निमेष-आयुषि जने ।। 77 ।।

 

Shall we reside by the Ganga, practicing penance, or attend submissively upon a wife who is filled with virtues? Shall we drink from the flood of Shastras, or the nectar-like essence of various poetic works? Given that man has a lifespan that is just a few moments, we do not know what to do.

 

வானோர் நதி (கங்கை) கரையில் வசித்துக்கொண்டு தவமியற்றவா? அல்லது, பண்புள்ள மனைவியுடன், பரிவோடு, இல்வாழ்க்கை நடத்தவா? அல்லது அனைத்து சாத்திரங்கள் மற்றும் பற்பல காவியங்களின் (இராமாயணம் முதலானவை) அமுதச் சாறு பருகவா? சில கண்சிமிட்டு நேரமேயாகும், மனித ஆயுட்காலத்தில், என்ன செய்வதென்று அறிந்திலோம். 

 

புருஷார்த்தங்கள் (மனிதனின் வாழ்க்கைக் குறிக்கோட்கள்) நால்வகை (நான்கு படிகள்) எனப்படும் – அறம், பொருள், இன்பம், வீடு. வீடு, மனிதனின் பிறவிப்பயனை அடைதலாகும். மனிதரின் உள்ளத்தில், தமது வாழ்க்கைக் குறிக்கோள் மற்றும் நடத்தை குறித்து உண்டாகும் ஐயங்களையே ஆசிரியர் விவரிக்கின்றார்.   .

 

SlOka 78

durArAdhyAScAmI turagacalacittAH kshitibhujO

vayaM ca sthUlEcchA mahati ca padE baddhamanasaH |

jarA dEhaM mRtyurharati dayitaM jIvitamidaM

sakhE nAnyacchrEyO jagati vidushO(a)nyatra tapasaH || 78 ||

 

sthUlEcchA mahati ca padE - sthUlEcchAH sumahati phalE

 

durArAdhyAH-ca-amI turaga-cala-cittAH kshiti-bhujO

vayaM ca sthUla-icchA mahati ca padE baddha-manasaH |

jarA dEhaM mRtyuH-harati dayitaM jIvitam-idaM

sakhE nAnyat-SrEyO jagati vidushaH-anyatra tapasaH || 78 ||

 

दुराराध्याश्चामी तुरगचलचित्ताः क्षितिभुजो

वयं च स्थूलेच्छा महति च पदे बद्धमनसः ।

जरा देहं मृत्युर्हरति दयितं जीवितमिदं

सखे नान्यच्छ्रेयो जगति विदुषोऽन्यत्र तपसः ।। 78 ।।

 

स्थूलेच्छा महति च पदे - स्थूलेच्छाः सुमहति फले

 

दुराराध्याः-च-अमी तुरग-चल-चित्ताः क्षिति-भुजो

वयं च स्थूल-इच्छा महति च पदे बद्ध-मनसः ।

जरा देहं मृत्युः-हरति दयितं जीवितम्-इदं

सखे नान्यत्-श्रेयो जगति विदुषः-अन्यत्र तपसः ।। 78 ।।

 

These kings, with minds as fleeting as horses, are hard to please; but we have huge desires, and minds set on high positions. Old age and death covet the body and dear life respectively. O friend! There is nothing apart from penance that can confer welfare to a wise one in this world.

 

குதிரையைப் போன்று, நிலையற்ற உள்ளத்தினரான, இந்த புவியாள்வோரை மகிழ்விக்க இயலாது. எமதுள்ளமோ, பெரும் பதவியில் (அல்லது பெரும் பயனில்) மிக்கு விருப்பம் கொண்டுள்ளது. உடல் முதுமையுற்றால், இந்த இனிய வாழ்வினை, சாவு கவர்ந்து சென்றுவிடும். எனவே, ஏ நண்பா (மனத்தை நோக்கி)! அறிவாளிக்கு, இவ்வுலகத்தில், தவத்தினும் மேலானது எதுவுமில்லை.

 

பெரும் பயனிலும், பதவியிலும் நோக்கம் கொண்டவன், மன்னர்களை மகிழ்வித்து அவற்றை அடைய இயலாது. ஆயுள் கழிந்தகொண்டே போவதினால், இந்த ஆசைகளை விடுத்து, தவமியற்றல் மேலாகும் என ஆசிரியர் கருதுகின்றார்.

 

SlOka 79

mAnE mlAyati khaNDitE ca vasuni vyarthaM prayAtE(a)rthini

kshINE bandhujanE gatE parijanE nashTE SanairyauvanE |

yuktaM kEvalamEtadEva sudhiyAM yajjahnukanyApayaH-

pUtagrAvagirIndrakandaradarIkunjE nivAsaH kvacit || 79 ||

 

mlAyati – mlAyini ; vyarthaM – vyarthE

kandaradarIkunjE – kandarataTIkunjE

 

mAnE mlAyati khaNDitE ca vasuni vyarthaM prayAtE-arthini

kshINE bandhu-janE gatE pari-janE nashTE SanaiH-yauvanE |

yuktaM kEvalam-Etat-Eva sudhiyAM yat-jahnu-kanyA-payaH-

pUta-grAva-girIndra-kandara-darI-kunjE nivAsaH kvacit || 79 ||

 

माने म्लायति खण्डिते च वसुनि व्यर्थं प्रयातेऽर्थिनि

क्षीणे बन्धुजने गते परिजने नष्टे शनैर्यौवने ।

युक्तं केवलमेतदेव सुधियां यज्जह्नुकन्यापयः-

पूतग्रावगिरीन्द्रकन्दरदरीकुञ्जे निवासः क्वचित् ।। 79 ।।

 

म्लायति - म्लायिनि ; व्यर्थं - व्यर्थे

कन्दरदरीकुञ्जे - कन्दरतटीकुञ्जे

 

माने म्लायति खण्डिते च वसुनि व्यर्थं प्रयाते-अर्थिनि

क्षीणे बन्धु-जने गते परि-जने नष्टे शनैः-यौवने ।

युक्तं केवलम्-एतत्-एव सुधियां यत्-जह्नु-कन्या-पयः-

पूत-ग्राव-गिरीन्द्र-कन्दर-दरी-कुञ्जे निवासः क्वचित् ।। 79 ।।

 

When pride fades, wealth is reduced, alms-seekers are turned back with nothing, relatives have diminished, servants have left and youth has slowly ebbed away, this is the only right thing for wise people to do : reside somewhere in an alcove of a cave, in a mountain whose rocks are purified by the waters of the Ganga.

 

கண்ணியம் குன்ற, செல்வம் வற்ற, இரத்தல் பயனற்றுப்போக, உறவு அழிய, சுற்றம் ஏக, இளமை மெல்ல குன்ற, அறிவுள்ளவனுக்கு, கங்கை நீரால் புனிதமுற்ற, இமயமலைப் பள்ளத்தாக்கில், வனம் சூழ்ந்த குகைகளில், எங்காவது வசிப்பதொன்றே உகந்ததாகும்.

 

இங்கு குறிப்பிட்டவையெல்லாம் நிகழுமுன்பே, அறிவாளி தனக்குகந்ததைச் செய்யவேண்டுமெனப் பொருள்.

 

SlOka 80

ramyAScandramarIcayastRNavatI ramyA vanAntasthalI

ramyaM sAdhusuhRtsamAgamasukhaM kAvyEshu ramyAH kathAH |

kOpOpAhitabAshpabindutaralaM ramyaM priyAyA mukhaM

sarvE ramyamanityatAmupagatE cittE na kincitpunaH || 80 ||

 

ramyaM sAdhusuhRtsamAgamasukhaM –

ramyAH sAdhusamAgamAH SamasukhaM

 

ramyAH-candra-marIcayaH-tRNavatI ramyA vanAnta-sthalI

ramyaM sAdhu-suhRt-samAgama-sukhaM kAvyEshu ramyAH kathAH |

kOpa-upAhita-bAshpa-bindu-taralaM ramyaM priyAyA mukhaM

sarvE ramyam-anityatAm-upagatE cittE na kincit-punaH || 80 ||

 

रम्याश्चन्द्रमरीचयस्तृणवती रम्या वनान्तस्थली

रम्यं साधुसुहृत्समागमसुखं काव्येषु रम्याः कथाः ।

कोपोपाहितबाष्पबिन्दुतरलं रम्यं प्रियाया मुखं

सर्वे रम्यमनित्यतामुपगते चित्ते न किञ्चित्पुनः ।। 80 ।।

 

रम्यं साधुसुहृत्समागमसुखं -

रम्याः साधुसमागमाः शमसुखं

 

रम्याः-चन्द्र-मरीचयः-तृणवती रम्या वनान्त-स्थली

रम्यं साधु-सुहृत्-समागम-सुखं काव्येषु रम्याः कथाः ।

कोप-उपाहित-बाष्प-बिन्दु-तरलं रम्यं प्रियाया मुखं

सर्वे रम्यम्-अनित्यताम्-उपगते चित्ते न किञ्चित्-पुनः ।। 80 ।।

 

Charming are the rays of the moon; charming is the grassy clearing in the forest; the joy of association with good people and friends is delightful; the narratives in poetic works are delightful; the face of the beloved agitated by teardrops caused by anger, is beautiful. All these are enjoyable, but nothing is so when the mind has realized (their) impermanence.

 

இனிமை, மதியின் ஒளிக்கதிர்கள். இனிமை புல் நிறை வனப்பகுதி. இனிமை நல்லோர் மற்றும் நண்பர் குழுமத்தின் சுகம். காவியக் கதைகள் இனிமை. (ஊடற் பிணக்கில்) சினத்தினால், கண்ணீர் ததும்பும், காதலியின் முகம் இனிமை. யாவும் இனிமையே. ஆயின், இவற்றின் நிலையின்மையினை உள்ளம் உணர்ந்தபின், ஏதும் இனிமை இல்லையே.

 

காவியக் கதைகள் – இராமாயணம் போன்றவை.