vairAgya Satakam - वैराग्य शतकम् - 41 – 50

 

vairAgya Satakam - वैराग्य शतकम् - 41 – 50

 

SlOka 41

brahmEndrAdimarudgaNAMstRNakaNAnyatra sthitO manyatE

yatsvAdAdvirasA bhavanti vibhavAstrailOkyarAjyAdayaH |

bhOgaH kO(a)pi sa Eka Eva paramO nityOditO jRmbhatE

bhO sAdhO kshaNabhangurE taditarE bhOgE ratiM mA kRthA || 41 ||

 

mA kRthA - mA kRthAH

 

brahmA-indra-Adi-marudgaNAn-tRNa-kaNAn-yatra sthitO manyatE

yat-svAdAd-virasA bhavanti vibhavAH-trailOkya-rAjya-AdayaH |

bhOgaH kaH-api sa Eka Eva paramO nitya-uditO jRmbhatE

bhO sAdhO kshaNa-bhangurE tat-itarE bhOgE ratiM mA kRthA || 41 ||

 

ब्रह्मेन्द्रादिमरुद्गणांस्तृणकणान्यत्र स्थितो मन्यते

यत्स्वादाद्विरसा भवन्ति विभवास्त्रैलोक्यराज्यादयः ।

भोगः कोऽपि स एक एव परमो नित्योदितो जृम्भते

भो साधो क्षणभङ्गुरे तदितरे भोगे रतिं मा कृथा ।। 41 ।।

 

मा कृथा - मा कृथाः

 

ब्रह्मा-इन्द्र-आदि-मरुद्गणान्-तृण-कणान्-यत्र स्थितो मन्यते

यत्-स्वादाद्-विरसा भवन्ति विभवाः-त्रैलोक्य-राज्य-आदयः ।

भोगः कः-अपि स एक एव परमो नित्य-उदितो जृम्भते

भो साधो क्षण-भङ्गुरे तत्-इतरे भोगे रतिं मा कृथा ।। 41 ।।

 

That indescribable pleasure shines as supreme and eternal, abiding in which, one considers even (the gods like) Brahma, Indra and the Maruts to be blades of grass, savouring which, even powers like sovereignty of the three worlds become tasteless.  O Good man, do not hanker after other pleasures, which are transient.

 

எங்கிருந்தால், பிரமன், இந்திரன் முதலாக அனைத்து கடவுளர்களும், புல்லுக்கு நிகராகத் தோன்றுவரோ, எதனைச் சுவைத்தபின், மூவுலக அரசாண்மையும் மற்ற பெருமைகளும், சுவையற்றதாகத் தோன்றுமோ, அஃது, அனைத்தும் கடந்த, என்றும் மறையாத, பரம்பொருளின் இன்பம் ஒன்றே. அது என்றும் வளர்வது. ஏ நல்வினையோரே! அதனைத் தவிர, நொடியில் அழியத்தக்க, மற்ற இன்பங்களில் திளைக்காதீர்.

 

SlOka 42

sA ramyA nagarI mahAnsa nRpatiH sAmantacakraM ca tat-

pArSvE tasya ca sA vidagdhaparishattAScandrabimbAnanAH |

utsiktaH sa ca rAjaputranivahastE bandinastAH kathAH

sarvaM yasya vaSAdagAtsmRtipathaM kAlAya tasmai namaH || 42 ||

 

utsiktaH - udvRttaH

 

sA ramyA nagarI mahAn-sa nRpatiH sAmanta-cakraM ca tat-

pArSvE tasya ca sA vidagdha-parishat-tAH-candra-bimba-AnanAH |

utsiktaH sa ca rAja-putra-nivahaH-tE bandinaH-tAH kathAH

sarvaM yasya vaSAt-agAt-smRti-pathaM kAlAya tasmai namaH || 42 ||

 

सा रम्या नगरी महान्स नृपतिः सामन्तचक्रं च तत्-

पार्श्वे तस्य च सा विदग्धपरिषत्ताश्चन्द्रबिम्बाननाः ।

उत्सिक्तः स च राजपुत्रनिवहस्ते बन्दिनस्ताः कथाः

सर्वं यस्य वशादगात्स्मृतिपथं कालाय तस्मै नमः ।। 42 ।।

 

उत्सिक्तः - उद्वृत्तः

 

सा रम्या नगरी महान्-स नृपतिः सामन्त-चक्रं च तत्-

पार्श्वे तस्य च सा विदग्ध-परिषत्-ताः-चन्द्र-बिम्ब-आननाः ।

उत्सिक्तः स च राज-पुत्र-निवहः-ते बन्दिनः-ताः कथाः

सर्वं यस्य वशात्-अगात्-स्मृति-पथं कालाय तस्मै नमः ।। 42 ।।

 

That charming city, the great king, the circle of vassals, that assembly of scholars and those beautiful ladies with moon-like faces, that group of haughty princes, the bards and their narratives : salutations to Time, by whose power, all this is reduced to memories.

 

அந்த எழிலான நகரும், அந்தப் பேரரசனும், அவனைச் சூழ்ந்த சிற்றரசர்களும், அவனருகில் மந்திரி வல்லுனர்களும், அந்த சந்திர பிம்ப வதனத்தினரும், துள்ளும் அந்த இளவரசர்களின் கும்பலும், புகழ் பாடுவோரும், அவர்தம் பாக்களும் – இவை யாவும் எவர் வயப்பட்டு,. வெறும் நினைவுகளாகி நின்றனவோ, அந்தக் காலனை வணங்கினேன்.

 

அரசவை வருணிக்கப்பட்டுள்ளது.

காலன் – சிவனின் பெயர்களிலொன்று.

ஆசிரியர், துறவறம் பூண்டபின், தனது கடந்த கால வாழ்க்கையினை நினைவு கூர்வதாகத் தெரிகின்றது.

 

SlOka 43

yatrAnEkE kvacidapi gRhE tatra tishThatyathaikO

yatrApyEkastadanu bahavastatra naikO(a)pi cAntE |

itthaM cEmau rajanidivasau dOlayandvAvivAkshau

kAlaH kAlyA bhuvanaphalakE krIDati prANiSAraiH || 43 ||

 

yatrAnEkE – yatrAnEkaH ; cEmau – nEyau ;

dOlayan – lOlayan ;  kAlyA – kalyO

 

yatra-anEkE kvacit-api gRhE tatra tishThati-atha-EkO

yatra-api-EkaH-tadanu bahavaH-tatra na-EkaH-api ca-antE |

itthaM ca-imau rajani-divasau dOlayan-dvau-ivau-akshau

kAlaH kAlyA bhuvana-phalakE krIDati prANi-SAraiH || 43 ||

 

यत्रानेके क्वचिदपि गृहे तत्र तिष्ठत्यथैको

यत्राप्येकस्तदनु बहवस्तत्र नैकोऽपि चान्ते ।

इत्थं चेमौ रजनिदिवसौ दोलयन्द्वाविवाक्षौ

कालः काल्या भुवनफलके क्रीडति प्राणिशारैः ।। 43 ।।

 

यत्रानेके - यत्रानेकः ; चेमौ - नेयौ ;

दोलयन् - लोलयन् ;  काल्या - कल्यो

 

यत्र-अनेके क्वचित्-अपि गृहे तत्र तिष्ठति-अथ-एको

यत्र-अपि-एकः-तदनु बहवः-तत्र न-एकः-अपि च-अन्ते ।

इत्थं च-इमौ रजनि-दिवसौ दोलयन्-द्वौ-इवौ-अक्षौ

कालः काल्या भुवन-फलके क्रीडति प्राणि-शारैः ।। 43 ।।

 

Where in a single house (or square) there were many, there is only one; where there was one, later there were many and none finally : in this manner, rolling day and night as if they were two dice, Kala (Time) plays with his wife Kali, on the gameboard of the world, with the living beings as pawns.

 

எந்தவொரு வீட்டில் (சதுரங்கப் பலகையின் கட்டம்) பல (காய்கள்) இருந்தனவோ, அங்கு இப்போது ஒன்றுதான் மிஞ்சியுள்ளது. எங்கு ஒன்றோ அதன்பின்னர் பலவோ இருந்தன, அங்கு முடிவில் ஒன்றுகூட இல்லை. இங்ஙனம், பகலிரவெனும் இரண்டு (தாயக்) கட்டைகளை உருட்டி, காலனும் (அவன் மனைவி) காளியும், உலகெனும் சதுரங்கப் பலகையில், உயிர்களைக் காய்களாக்கி, விளையாடுகின்றனர்.

 

காலன் – சிவன்.

 

SlOka 44

Adityasya gatAgatairaharahaH saMkshIyatE jIvitaM

vyApArairbahukAryabhAragurubhiH kAlO na vijnAyatE |

dRshTvA janmajarAvipattimaraNaM trAsaSca nOtpadyatE

pItvA mOhamayIM pramAdamadirAmunmattabhUtaM jagat || 44 ||

 

kAlO na vijnAyatE – kAlO(a)pi na jnAyatE

 

Adityasya gatAgataiH-aharahaH saMkshIyatE jIvitaM

vyApAraiH-bahu-kArya-bhAra-gurubhiH kAlO na vijnAyatE |

dRshTvA janma-jarA-vipatti-maraNaM trAsaH-ca na-utpadyatE

pItvA mOha-mayIM pramAda-madirAm-unmatta-bhUtaM jagat || 44 ||

 

आदित्यस्य गतागतैरहरहः संक्षीयते जीवितं

व्यापारैर्बहुकार्यभारगुरुभिः कालो न विज्ञायते ।

दृष्ट्वा जन्मजराविपत्तिमरणं त्रासश्च नोत्पद्यते

पीत्वा मोहमयीं प्रमादमदिरामुन्मत्तभूतं जगत् ।। 44 ।।

 

कालो न विज्ञायते - कालोऽपि न ज्ञायते

 

आदित्यस्य गतागतैः-अहरहः संक्षीयते जीवितं

व्यापारैः-बहु-कार्य-भार-गुरुभिः कालो न विज्ञायते ।

दृष्ट्वा जन्म-जरा-विपत्ति-मरणं त्रासः-च न-उत्पद्यते

पीत्वा मोह-मयीं प्रमाद-मदिराम्-उन्मत्त-भूतं जगत् ।। 44 ।।

 

With the setting and rising of the sun, every day, life becomes shorter; the (passage of) time in not realized due to one’s daily affairs, with the pressing burden of many activities; even after seeing birth, old age, calamities and death, no fear is born; the world is rendered senseless, having drunk the intoxicating wine of delusion.

 

ஒவ்வொரு நாளும் பகலவன் எழுந்து, மறைவதன் விளைவாக, வாழ்நாட்கள் குறுகிக்கொண்டுள்ளது. பற்பல காரியங்கள் மற்றும் கடமைகளின் மிகுந்த பளுவினால், நேரம் கழிவதும் தெரிவதில்லை. பிறப்பு, முதுமை, விபத்துக்கள், சாவு இவற்றினைக் கண்டும் அச்சம் உண்டாவதில்லை. மோகமெனும், மயக்கம் தரும் கள்ளினை அருந்தி, உலகு உன்மத்தமடைந்துள்ளது.

 

உன்மத்தம் – புலன் நுகர்ச்சிகள் மற்றும் பேராசைகளினால் உண்டாகும் வெறி நிகர் மருட்சி.

 

SlOka 45

rAtriH saiva punaH sA Eva divasO matvAbudhA jantavO

dhAvantyudyaminastathaiva nibhRtaprArabdhatattatkriyAH |

vyApAraiH punaruktabhuktavishayairEvaMvidhEnAmunA

saMsArENa kadarthitAH kathamahO mOhAnna lajjAmahE || 45 ||

 

matvAbudhA – matvA mudhA

bhuktavishayairEvaM – bhUta vishayairitthaM

kathamahO – vayamahO

 

rAtriH sa-Eva punaH sA Eva divasO matvA-abudhA jantavO

dhAvanti-udyaminaH-tathA-Eva nibhRta-prArabdha-tat-tat-kriyAH |

vyApAraiH punarukta-bhukta-vishayaiH-EvaM-vidhEna-amunA

saMsArENa kadarthitAH katham-ahO mOhAt-na lajjAmahE || 45 ||

 

रात्रिः सैव पुनः सा एव दिवसो मत्वाबुधा जन्तवो

धावन्त्युद्यमिनस्तथैव निभृतप्रारब्धतत्तत्क्रियाः ।

व्यापारैः पुनरुक्तभुक्तविषयैरेवंविधेनामुना

संसारेण कदर्थिताः कथमहो मोहान्न लज्जामहे ।। 45 ।।

 

मत्वाबुधा - मत्वा मुधा

भुक्तविषयैरेवं - भूत विषयैरित्थं

कथमहो - वयमहो

 

रात्रिः स-एव पुनः सा एव दिवसो मत्वा-अबुधा जन्तवो

धावन्ति-उद्यमिनः-तथा-एव निभृत-प्रारब्ध-तत्-तत्-क्रियाः ।

व्यापारैः पुनरुक्त-भुक्त-विषयैः-एवं-विधेन-अमुना

संसारेण कदर्थिताः कथम्-अहो मोहात्-न लज्जामहे ।। 45 ।।

 

Thinking that it is the same night and the same day again and again, ignorant beings run about, engaged in various activities started with secret resolves. In this manner, with affairs of (merely) repetitive sense pleasures, we are belittled by worldly life, but how indeed, due to delusion, are we not ashamed!

 

இரவும் அதுவே, அதனைத் தொடரும் பகலும் அதுவே என்றறிந்தும், அறிவற்ற  உயிர்கள், தமது பழவினையினால் உந்தப்பட்டு, தத்தம் பணிகளுக்காக, விடாது, அதேவிதமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன. நாம் இவ்விதமாக, சமுசார மோகத்தினால்,  திரும்பத் திரும்ப, அதே காரியங்களிலும், நுகர்ச்சிகளிலும் ஏன், எதற்காக   ஈடுபடுகின்றோமென்றெண்ணி வெட்கப்படுவதில்லையே, ஐயகோ!

 

இரவும் அதுவே, பகலும் அதுவே – ஒவ்வொரு நாளும் அதேவிதமாகத் தோன்றுவதனால், நாமும் அங்ஙனமே என்றும் இளமை மாறாமல் இருப்போமென எண்ணி, ஆயுட்காலம் குறைவதுணராது, மனிதர்கள் ஏமாந்து போகின்றனர்.

பழவினை – நாம் செய்யும் வினைகளின் பயன், நம்மைப் பிறவிதோறும் தொடரும்.

 

SlOka 46

na dhyAtaM padamISvarasya vidhivatsaMsAravicchittayE

svargadvArakapATapATanapaTurdharmO(a)pi nOpArjitaH |

rAmApInapayOdharOruyugalaM svapnE(a)pi nAlingitaM

mAtuH kEvalamEva yauvanavanacchEdE kuThArA vayam || 46 ||

 

kapATa – kavATa ; rAmA – nArI

 

na dhyAtaM padam-ISvarasya vidhivat-saMsAra-vicchittayE

svarga-dvAra-kapATa-pATana-paTuH-dharmaH-api na-upArjitaH |

rAmA-pIna-payOdhara-Uru-yugalaM svapnE-api na-AlingitaM

mAtuH kEvalam-Eva yauvana-vana-chEdE kuThArA vayam || 46 ||

 

न ध्यातं पदमीश्वरस्य विधिवत्संसारविच्छित्तये

स्वर्गद्वारकपाटपाटनपटुर्धर्मोऽपि नोपार्जितः ।

रामापीनपयोधरोरुयुगलं स्वप्नेऽपि नालिङ्गितं

मातुः केवलमेव यौवनवनच्छेदे कुठारा वयम् ।। 46 ।।

 

कपाट - कवाट ; रामा - नारी

 

न ध्यातं पदम्-ईश्वरस्य विधिवत्-संसार-विच्छित्तये

स्वर्ग-द्वार-कपाट-पाटन-पटुः-धर्मः-अपि न-उपार्जितः ।

रामा-पीन-पयोधर-ऊरु-युगलं स्वप्ने-अपि न-आलिङ्गितं

मातुः केवलम्-एव यौवन-वन-छेदे कुठारा वयम् ।। 46 ।।

 

The feet of the Lord were not contemplated (by us) for severing the worldly bonds. Religious merit, capable of throwing open the doors of heaven, was not acquired. Even in our dreams, the well-endowed forms of beautiful women were not embraced. We have simply been the axes that cut down the forest of youth of our mother.

 

சமுசாரமெனும் சுழற்சியினைக் களைவதற்கு, முறைப்படி, ஆண்டவனின் திருவடிகளை தியானித்தோமில்லை வானுலகத்தின் வாசற்கதவினைத் திறம்படத் திறப்பதற்காக, தருமங்களையும் சேகரித்தோமில்லை. பெண்களின் இரு திரண்ட மார்பகங்களையும், உருண்ட தொடைகளையும், கனவிலும் அணைத்தோமில்லை. தாயாரின் இளமைப் பருவத்தினை அழித்திடும் வெறும் கோடரியாகினோமே யாம்!

 

பொதுவாக, மனிதருக்கு, வாழ்க்கையில் மூன்று குறிக்கோள்கள் உண்டு – முதலாவது, இறைவனை முறைப்படி வழிபட்டு, முக்தி பெறுதல், அது இயலாவிடில் கருமங்கள் இயற்றி, தருமம் ஈட்டி, வானுலகம் செல்லல், அதுவும் தவறினால், உலக இன்பங்களையாவது துய்த்தல். இதில் எதையும் சாதிக்க இயலாவிடில், மனிதப் பிறவி  வீணே – அத்தகையவன் பிறவாதிருந்தால், அவன் தாயாரின் இளமையாவது மிஞ்சியிருக்குமென ஆசிரியர் கருதுகின்றார்.

 

SlOka 47

nAbhyastA bhuvi vAdivRndadamanI vidyA vinItOcitA

khaDgAgraiH karikumbhapIThadalanairnAkaM na nItaM yaSaH |

kAntAkOmalapallavAdhararasaH pItO na candrOdayE

tAruNyaM gatamEva nishphalamahO SUnyAlayE dIpavat || 47 ||

 

bhuvi vAdi – prativAdi

 

na-abhyastA bhuvi vAdi-vRnda-damanI vidyA vinIta-ucitA

khaDga-agraiH kari-kumbha-pITha-dalanaiH-nAkaM na nItaM yaSaH |

kAntA-kOmala-pallava-adhara-rasaH pItO na candra-udayE

tAruNyaM gatam-Eva nishphalam-ahO SUnya-AlayE dIpavat || 47 ||

 

नाभ्यस्ता भुवि वादिवृन्ददमनी विद्या विनीतोचिता

खड्गाग्रैः करिकुम्भपीठदलनैर्नाकं न नीतं यशः ।

कान्ताकोमलपल्लवाधररसः पीतो न चन्द्रोदये

तारुण्यं गतमेव निष्फलमहो शून्यालये दीपवत् ।। 47 ।।

 

भुवि वादि - प्रतिवादि

 

न-अभ्यस्ता भुवि वादि-वृन्द-दमनी विद्या विनीत-उचिता

खड्ग-अग्रैः करि-कुम्भ-पीठ-दलनैः-नाकं न नीतं यशः ।

कान्ता-कोमल-पल्लव-अधर-रसः पीतो न चन्द्र-उदये

तारुण्यं गतम्-एव निष्फलम्-अहो शून्य-आलये दीपवत् ।। 47 ।।

 

Learning that can subdue an assembly of debaters, was not acquired. Fame was not raised to the heavens, with the sword’s edge that breaks open the forehead of (enemy) elephants. The nectar of the tender shoot-like lip of the beloved was not partaken of, at moonrise. Alas! Like a lamp in an unoccupied house, youth has passed away without purpose.

 

அடக்கம் தரும் கல்வியினை, முறையாகப் பயின்றோமில்லை, புவியில் (அத்தகைய கல்வியினால்) வாதிடுவோர்களை வெல்வதறிந்தோமில்லை. கத்தி முனையினால் (போரில்) யானையின் மண்டையைப் பிளந்து, வானுயர் புகழும் ஈட்டினோமில்லை. நிலவொளியில், மங்கையின், மென்மையான அரும்பு இதழ்களின் அமுதமும் உண்டோமில்லை. ஆளில்லா வீட்டில் விளக்கென, இளமை வீணாகக் கழிந்ததே, அந்தோ!

 

முறையாகப் பயின்ற கல்வி, அடக்கம் தருவது. அதனை வாதிடுவதற்காக மட்டும் பயன்படுத்துவர் தீயோர்.

வானுயர் புகழ் – இதனை வானுலகம் செல்வதற்குரிய புகழென்றும் கொள்ளலாம்.

வாழ்க்கையின் மூன்று குறிக்கோள்களான, கல்வி, வீரம், காதல் – இவற்றில் எதையும் சாதிக்காதவனின் வாழ்க்கை வீணே எனப் பொருள்.  

 

SlOka 48

vidyA nAdhigatA kalankarahitA vittaM ca nOpArjitaM

SuSrUshApi samAhitEna manasA pitrOrna saMpAditA |

AlOlAyatalOcanA yuvatayaH svapnE(a)pi nAlingitAH

kAlO(a)yaM parapiNDalOlupatayA kAkairiva prEritaH || 48 ||

 

yuvatayAH – priyatamAH ; prEritaH – prEryatE

 

vidyA na-adhigatA kalanka-rahitA vittaM ca na-upArjitaM

SuSrUshA-api samAhitEna manasA pitrOH-na saMpAditA |

AlOla-Ayata-lOcanA yuvatayaH svapnE-api na-AlingitAH

kAlaH-ayaM para-piNDa-lOlupatayA kAkaiH-iva prEritaH || 48 ||

 

विद्या नाधिगता कलङ्करहिता वित्तं च नोपार्जितं

शुश्रूषापि समाहितेन मनसा पित्रोर्न संपादिता ।

आलोलायतलोचना युवतयः स्वप्नेऽपि नालिङ्गिताः

कालोऽयं परपिण्डलोलुपतया काकैरिव प्रेरितः ।। 48 ।।

 

युवतयाः - प्रियतमाः ; प्रेरितः - प्रेर्यते

 

विद्या न-अधिगता कलङ्क-रहिता वित्तं च न-उपार्जितं

शुश्रूषा-अपि समाहितेन मनसा पित्रोः-न संपादिता ।

आलोल-आयत-लोचना युवतयः स्वप्ने-अपि न-आलिङ्गिताः

कालः-अयं पर-पिण्ड-लोलुपतया काकैः-इव प्रेरितः ।। 48 ।।

 

Learning that is blemish-free was not obtained; wealth was not earned; service to parents, with an attentive mind, was not secured; young women with tremulous, long eyes were not embraced even in dreams. All this time has been spent craving for food from others, like crows.

 

களங்கமற்ற கல்வி கற்றோமில்லை. செல்வம் ஈட்டினோமில்லை. பெற்றோருக்குச்  சேவையும், அக்கறை கொண்ட உள்ளத்தோடு செய்தோமில்லை. நர்த்தமிடும்  கண்களையுடைய இளம்பெண்களை, கனவிலும் அணைத்தோமில்லை.  காக்கைகளைப் போன்று, பிறரிடும் உணவினை விழைந்தே இவ்வாழ்வினைக் கழித்தோமே!

 

இந்த மூன்று செய்யுள்களிலும் ஆசிரியர் தன்னைப் பற்றியோ அல்லது தன்னைப்போல் வைராக்கியத்தினை (பற்றின்மையை) விழைவோரைப் பற்றியல்லாது, உலகில் சோம்பித்திரியும் பலரைப் பற்றி, கருத்து தெரிவித்துள்ளார் எனலாம். இங்ஙனம், வாழ்க்கையில் ஏதுமே சாதிக்கத் தெரியாமல் அல்லது சாதிக்க இயலாமல், நேரே வைராக்கியத்தினை அடைய எண்ணுவோர் வெறும் போலிகளாகத்தான் இருப்பர். வாழ்க்கையில் வெற்றி கண்ட பின்னர் விழையும் வைராக்கியமே உண்மையானது; அதுதான் பயன் தரும். ஏனெனில், உள்ளதைத் துறப்பது தான் துறவு. இல்லாததை யாரும் துறக்க இயலாது.

 

SlOka 49

vayaM yEbhyO jAtASciraparigatA Eva khalu tE

samaM yE saMvRddhAH smRtivishayatAM tE(a)pi gamitAH |

idAnImEtE smaH pratidivasamAsannapatanA

gatAstulyAvasthAM sikatilanadItIratarubhiH || 49 ||

 

parigatA – paricitA ; samaM yE - samaM yaiH

 

vayaM yEbhyO jAtAH-cira-parigatA Eva khalu tE

samaM yE saMvRddhAH smRti-vishayatAM tE-api gamitAH |

idAnIm-EtE smaH prati-divasam-Asanna-patanA

gatAH-tulya-avasthAM sikatila-nadI-tIra-tarubhiH || 49 ||

 

वयं येभ्यो जाताश्चिरपरिगता एव खलु ते

समं ये संवृद्धाः स्मृतिविषयतां तेऽपि गमिताः ।

इदानीमेते स्मः प्रतिदिवसमासन्नपतना

गतास्तुल्यावस्थां सिकतिलनदीतीरतरुभिः ।। 49 ।।

 

परिगता - परिचिता ; समं ये - समं यैः

 

वयं येभ्यो जाताः-चिर-परिगता एव खलु ते

समं ये संवृद्धाः स्मृति-विषयतां ते-अपि गमिताः ।

इदानीम्-एते स्मः प्रति-दिवसम्-आसन्न-पतना

गताः-तुल्य-अवस्थां सिकतिल-नदी-तीर-तरुभिः ।। 49 ।।

 

Those from whom we were born, are long gone. Those who grew up together (with us), have reached a state where they are only to be remembered. Now, here we are, our fall drawing closer, sharing the same state as that of trees on the sandy banks of a river.

 

யாம் எவரிடமிருந்து பிறந்தோமே, அவர்கள் முன்னமேயே காலமாகிவிட்டனர். எமக்கு ஈடாக வளர்ந்தோரும் நினைவாகிப் போயினர். யாமும், இங்கு, நதியின் மணல் கரைகளிடை, மரங்களைப் போன்று, நாளுக்கு நாள், முடிவினை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கின்றோம்.

 

நதியின் மணல் கரையில் மரங்கள் வேரூன்ற இயலாது, பட்டுப் போகும்.  .

 

SlOka 50

AyurvarshaSataM nRNAM parimitaM rAtrau tadardhaM gataM

tasyArdhasya parasya cArdhamaparaM bAlatvavRddhatvayOH |

SEshaM vyAdhiviyOgaduHkhasahitaM sEvAdibhirnIyatE

jIvE vAritarangacancalatarE saukhyaM kutaH prANinAm || 50 ||

 

AyuH-varsha-SataM nRNAM parimitaM rAtrau tat-ardhaM gataM

tasya-ardhasya parasya ca-ardham-aparaM bAlatva-vRddhatvayOH |

SEshaM vyAdhi-viyOga-duHkha-sahitaM sEvA-AdibhiH-nIyatE

jIvE vAri-taranga-cancalatarE saukhyaM kutaH prANinAm || 50 ||

 

आयुर्वर्षशतं नृणां परिमितं रात्रौ तदर्धं गतं

तस्यार्धस्य परस्य चार्धमपरं बालत्ववृद्धत्वयोः ।

शेषं व्याधिवियोगदुःखसहितं सेवादिभिर्नीयते

जीवे वारितरङ्गचञ्चलतरे सौख्यं कुतः प्राणिनाम् ।। 50 ।।

 

आयुः-वर्ष-शतं नृणां परिमितं रात्रौ तत्-अर्धं गतं

तस्य-अर्धस्य परस्य च-अर्धम्-अपरं बालत्व-वृद्धत्वयोः ।

शेषं व्याधि-वियोग-दुःख-सहितं सेवा-आदिभिः-नीयते

जीवे वारि-तरङ्ग-चञ्चलतरे सौख्यं कुतः प्राणिनाम् ।। 50 ।।

 

The lifespan of men is limited to a hundred years. Half of it is spent as night. Of the remaining half, one half goes in childhood and old age and the rest is spent in servitude etc., along with sorrows due to disease and separation. In this life that is more capricious than the waves in water, where is there any happiness for living beings?

 

மனிதரின் ஆயுட்காலம் நூறாண்டுகளென வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. அதனில், பகுதி, இரவில் கழிகின்றது. மற்றொரு பகுதியில், ஒரு பகுதி சிறுமைப் பருவத்திலும், மற்றொரு பகுதி முதுமைப் பருவத்திலும் கழிகின்றது. மிகுதியுள்ளது, நோய் மற்றும் பிரிவுத் துயர்கள் கூடிய அடிமைத் தனம் ஆகியவற்றில் கழிகின்றது. நிலையற்ற, நீரலைகள் நிகர் வாழ்க்கையில், உயிர்களுக்கு ஏது சுகம்? 

 

முழு ஆயுட்காலம் 100 ஆண்டுகள் என்றால், 50 ஆண்டுகள் இரவில் கழிகின்றது. மிகுதியுள்ளதைப்  பகுதியிட்டால், சிறுமை மற்றும் முதுமைப் பருவம் ஒவ்வொன்றும் பன்னிரண்டரை ஆண்டுகளாகும். ஆனால் இதனில், இரவு கணக்கில் சேராதாகையால், பன்னிரண்டரை என்பது 25 (பகலிரவு கலந்த) ஆண்டுகளுக்கு நிகராகும். சிறுமைப் பருவம் என்பது திருமணத்திற்கு முந்தைய பகுதி – அதாவது முதல் 25 ஆண்டுகள். முதுமைப் பருவம், கடைசி 25 ஆண்டுகள். இடைப்பட்ட பகுதியான 50 (பகலிரவு கலந்த) ஆண்டுகள் அடிமைத் தனத்தில் கழிகின்றது என்கின்றார் ஆசிரியர்.

ஆனால் இன்று மனிதனின் ஆயுட்காலம், எண்பதாக உள்ள நிலையிலும், சிறுமைப் பருவம் 25 ஆண்டுகளேயாகும். முதுமைப் பருவம் 20 ஆண்டுகள் என்றால், மிகுதியுள்ள சேவைக் காலம் 35 ஆண்டுகளாகும். இன்று அரசு பதவிகளில், பொதுவாக, ஓய்வு 60-வது வயதினில் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.